Księżniczka

Jak dla mnie tom pierwszy był o niebo lepszy. Powiew świeżości, nowi bohaterowie, wątki i wspaniałe, inteligentne rozwiązania. W tomie drugim mamy znowu to samo z dużą przewagą retrospekcji i dywagacji na tematy naukowo-historyczne (prawie 1/3 książki). Pierwsze 120 stron to nudy i przeskoki akcji. Mogło być lepiej ale mogło być gorzej. Sądzę, że przygody pań Kruszewskich z powodzeniem mogły skończyć się na tylko jednym tomie. Ode mnie "Księżniczka" dostaje tróję.

Rok 1805. Zaręczynowe przyjęcie córki władcy śródziemnomorskiej wyspy Ascencion. Polityczny mariaż ma zapewnić zbrojną pomoc królestwu, opierającemu się zakusom Napoleona. Bonaparte postanawia więc nie dopuścić do małżeństwa. Nad Serafiną zawisa straszliwe niebezpieczeństwo. Jest jednak ktoś, kto krzyżuje zdradzieckie plany. Ktoś gotów oddać życie za piękną księżniczkę. I złożyć u jej stóp swoje serce...

Fajna książka, choć na jej fajność składają się głównie dwa elementy: bardzo szczególni bohaterowie oraz wtrącanie ciekawostek historycznych. Jest też odrobina humoru, jednak wciąż mi czegoś w tym wszystkim brak, chociaż nieco mniej niż w pierwszej części - może znajdę owe COŚ w trzeciej :D:D:D

Powinna być lekturą obowiązkową w gimnazjum (chociaż pewnie większość dzisiejszej młodzieży by jej nie zrozumiała). Książka wciąż aktualna, ponadczasowa. Jakby tak część dzisiejszej młodzieży "wrzucić" w miejsce Helenki, to może w ich mózgach by sie co nieco rozjaśniło... POLECAM!!

Udało mi się wypożyczyć trzy tomy i dawno nie czytałem książek tak zachłannie. Wartka akcja, ciekawy wątek i niesamowici bohaterowie z niezwykłymi perypetiami, które rozwiązują z niesamowitą łatwością. To wszystko sprawia, że chce się być wśród bohaterów lub nawet jednym z nich.

Książka bardzo ciekawa i wciągająca. Szybko się czyta, a cała fabuła naprawdęprzypadła mi do gustu. Postać Moniki, jak dla mnie, jest czymś niesamowitym.Kończy mi się cierpliwość, kiedy czytam o biednych kobietkach zależnychod innych. Dla mnie najważniejszy jest charakter.

Jeden z lepszych romansów, jakie czytałam - w sumie książka podobała mi się bardziej niż pierwszy tom trylogii - polecam gorąco każdej kobiecie/dziewczynie pragnącej chwilkę odetchnąć od cięższych lektur, a mimo o nie zmiękczyć mózgu;)

Cykl zaczęłam dziwnie, bo od Księżniczki. Jednak nie żałuję, książka jest lekka i przyjemna, wciąga na długie godziny. ,,Łyknęłam' ją w jeden dzień! I przyznam szczerze, że już przeczytałam drugi raz. Kusiła...

Pilipiuk ma łatwe pióro. Pisanie przychodzi mu bez trudności, i mimo że zakwalifikowałabym tę serię jako książki dla młodzieży, w wieku 30 paru lat też można się nieźle pośmiać:)

Pierwsza komentujaca?;] Kamien filozoficzny, wampiry, alchemicy i to wszystko w Krakowie, najpiekniejszym (tak, wiem, kwestia sporna) miescie Polski? Cudo!^^

Super działa na wyobraźnię:)dodatkowym atutem jest,że akcja toczy się w panoramie Krakowa.co dodaje mroczności.Napisana lekko i sprawnie.Polecam

Dużo humoru. Tak jak napisała antypater żarówka mnie powaliła na kolana ;D Jednak niesamowity klimat pozostaje, bohaterowie są z charakterem.

Bardzo dobra kontynuacja. Wciąga tak samo jak pierwsza część. Pełna humoru i akcji. Plus za postać Abrahama van Helsinga ;)

Bardzo dobra, a jeszcze te motywy Krakowa, fajnie jest się przejść ulicą, która była miejscem akcji. :)

Fajna kontynuacja poprzedniej czesci. Motyw z zarowka mnie rozwalil. :-)