Kwiatki księdza Dolindo

Życie gorączkowo przyspieszyło: nie mamy czasu, by pomyśleć, nie umiemy być cierpliwi; trzeba pędzić… Pędzić, nie wiedząc, po co, dygocąc i wciskając klakson, jeżeli samochód przed nami nie rusza z miejsca, gdy tylko zapali się zielone światło – jakby to był wyścig rajdowy. A przecież byłoby tak pięknie móc pomyśleć, że życie, przynajmniej w niektórych krótkich momentach, mieści w sobie całą urodę wzgórz – nieoszpeconych, nadal zielonych (tam gdzie jeszcze takie są!), niby oazy zieleni na pustyni cementu, i piękno nieba (o ile zanieczyszczenie pozwala nam je jeszcze zobaczyć!). To źródła odpoczynku, duchowego i kulturalnego doładowania, dające odprężenie od nieustającego napływu informacji i coraz bardziej wstrząsających faktów, gdy nikt nie umie znaleźć racji, które usprawiedliwiałyby ciągłe akty gwałtu i barbarzyństwa.

Wziąć do ręki książkę, która przedstawia inny sposób życia, myślenia, działania, w świetle łagodności móc ocenić zwyczajne problemy to błogosławieństwo, to pociecha, to radość […]

Przeczytajcie Kwiatki księdza Dolindo i zadajcie sobie pytanie, czy i Wy umiecie osiągnąć ten stan równowagi, pogody ducha i poezji. Dążeniem każdego chrześcijanina powinna być radość serca – taka, jaką odczuwali uczniowie w Emaus, kiedy Chrystus, choć nierozpoznany, szedł i rozmawiał z nimi.

Chrystus idzie wciąż z każdym człowiekiem, każdego dnia, i nadal będzie blisko wszystkich, nawet największego grzesznika, do którego, jak do zagubionej owcy, wyciąga rękę i wyrywa go z przepaści, osłaniając swoją miłością – jedynym wielkim przesłaniem, umacniającym chwiejnych i ratującym świat. (z Prezentacji ks. biskupa Vittoria Marii Costantiniego)