Little Men

Jo spełniła swoje najskrytsze marzenia- jej serce splotło się z sercem profesora Bhaera, a małżonkowie wspólnie założyli szkołę dla dzieci w Plumfield, gdzie każdy mały człowiek odnajdzie oparcie, miłość i przyjaźń. Nasza szalona Jo jest teraz stateczną panią Bhaer, choć i jej trzymają się pamiętne nam żarty. Teraz głównie jej myśli zajmuje grono jej wychowanków, którzy mają milion pomysłów na sekundę...

Radość przeplata się ze smutkiem, małe i duże tragedie mącą czasem spokój mieszkańców, ale w tym wszystkim nasi bohaterowie zawsze mają siebie nawzajem.

Uwielbiam ten cykl; mam do niego sentyment jak do książki pt. Heidi, która towarzyszyła mnie i mojej siostrze w dzieciństwie. Nie spodziewałam się, że pierwszy tom -Małe kobietki- wzbudzi we mnie takie uczucia. Wiecie, to nie tak, że jest tam coś odkrywczego. Tu chodzi raczej o uczucie towarzyszące lekturze- lekkość, wiara w lepsze jutro, taka bańka szczęścia otaczająca bohaterów, a zarazem czytelnika.

Tym razem przenosimy się do założonej przez Jo i jej męża szkoły w Plumfield. Wieloletni przyjaciel rodziny, Laurie, często "podsyła" małżeństwu chłopców bez domu i rodziny, których spotyka na swojej drodze. Oni z kolei dają im to, czego zabrakło w ich życiu- poczucie bezpieczeństwa. Oczywiście nie jest to szkoła wyłącznie dla sierot, wielu spośród uczniów to potomstwo okolicznych mieszkańców. Szkoła ...

Podchodziłam do książki z dość dużymi oczekiwaniami, ponieważ pierwsze dwa tomy tetralogii bardzo mi się podobały. Jednak czekał mnie ogromny zawód. Akcji, która angażowałaby czytelnika, w książce jest jak na lekarstwo. Mamy w niej opisane dość przyziemne życie dzieci w szkole prowadzonej przez Jo i jej męża. Jednak nie przeszkadzało mi to jakoś szczególnie, bo lubię takie książki. Znalazłam w niej jednak o wiele więcej wad.
Jeśli spodziewacie się, że powieść przybliży wam dalsze losy sióstr March to wyprowadzę was z błędu. Jedyną dziewczyną, której dalsze losy są przedstawione jest Jo, która dość dużo straciła na swoim charakterze i stała się bardzo moralizatorką. Amy i Meg w książce pojawiają się w jednym momencie na sekundę i wypowiadają może jedno zdanie, co bardzo mnie rozczarowało.
Kwestię ideału kobiety i jej życiowego powołania pominę, bo jestem w stanie usprawiedliwić to czasami, w jakich książka została napisana. Przeszkadzało mi to, owszem, ale rozumiem, dlaczego autorka opisywała to w taki sposób.
Jest jednak coś, czego za nic jej nie wybaczę, a mianowicie sceny nękania zwierząt. To, jak bezrefleksyjnie i lekko opisane są zabijanie motyli i kotków, dręczenie psa i krowy, czy innych zwierząt, budzi moje obrzydzenie i złość na autorkę. Nie da się wytłumaczyć czasami zwykłego bestialstwa, któremu Louisa May Alcott przyklaskuje i nie potępia. Nie chciałam wiedzieć, w jaki sposób zabijać koty i motyle a takie opisy się w książce pojawiły.
Na koniec...

W tym tomie niestety nie ma już tego klimatu co w poprzednich, nasze ukochane siostry zniknęły z pierwszego planu i książka straciła to, co wyróżniało poprzednie części.

Sam początek mnie zaciekawił, poznawaliśmy nowych bohaterów, było miło i uroczo. Potem fabuła składała się z drobnych przygód wychowanków Jo, nic odkrywczego, po prostu przyjemna codzienność.

Oczekiwałam czegoś ciekawszego, bo w pewnym momencie nie chciało mi się już czytać, zwłaszcza, że sióstr prawie nie ma :(

Na szczęście, ostatnie rozdziały znów mnie zaciekawiły i finalnie jestem zadowolona z lektury! Podobało mi się, ale znacznie mniej od poprzednich tomów.

Stąd ocena taka jaka jest. Mogło być lepiej.

Niezwykle urocza kontynuacja serii o siostrach March (które już nie są March). Jo razem z mężem prowadzą szkołę dla chłopców, a że Demi i Daisy są nierozłączni, uczy się z nimi też jedna dziewczynka (a potem dwie, bo chłopcy rozwijają się lepiej w towarzystwie dziewczynek). Jo, która za młodu sama była bardzo żywiołowa i lubiła trochę narozrabiać, doskonale rozumie te małe istoty i stara się wpoić im, jak być dobrymi i uczynnymi ludźmi. Obdarzeni miłością i opieką, chłopcy starają się najlepiej jak umieją, choć zdarzają się mniejsze lub większe potknięcia.
Bardzo piękna opowieść napisana w przesłodki sposób.

"Mali mężczyźni" to podobnie jak dwa pierwsze tomy serii, książka bardzo ciepła, miła, lekka, urocza, pełna takiej dziecięcej radości, ale też ze smutkami dnia codziennego. Nie brak w niej również lekcji życiowych i ogólnie moralizatorstwa, ale tym razem zostało ono podane w sposób nieprzesadny i nierytujący.

Przeczytałam tę książkę z dużą przyjemnością, czytało się szybko, lekko, z uśmiechem i z dużym zainteresowaniem, bo losy tych kilkunastu chłopców i dwóch dziewczynek były sympatyczne, a czasem wręcz rozbrajające ;)

Przeczytana w ramach Olimpiady Czytelniczej