Łoskot Drogi Mlecznej

Ostatnio urządziłam wam pokaz moich małych wynurzeń na temat poezji1. Wszystko po to, aby moją kosmicznie niewielką wiedzę z lekka poukładać, usystematyzować myśli i podjąć się poniekąd dużego wyzwania: zmierzenia się z wierszami poety, który odbiega od naszych szkolnych stereotypów. Możliwe, że starszy czytelnik (znaczy się osobnik podchodzący pod miano mohera) nie zrozumie metafor tworzonych na bazie słów określających nowoczesne techniki. Możliwe też, że księżniczka z tipsami po kolana, lubująca się w czytaniu opisu na nowym błyszczyku oraz posiadająca doktorat z pstrykania słit foci z rączki, również nie pojmie przesłania autora. Pozostali podołają, wynosząc z twórczości Piotra Kasperowicza dużo, a nawet więcej – w szczególności, gdy naprawdę kręci was poezja. Autor, bloger, zacny poeta podjął się dzieła trudnego nie lada – czemu by nie napisać powieści? Ją zawsze ktoś łyknie, czasem nawet wykona parę ochów i achów, a poezja? Gruby mur do przeskoczenia, szczególnie, gdy w co drugim programie (telewizyjnym czy internetowym) przedmaturalnym okazuje się, że mało kto kpw kim Słowacki czy Mickiewicz był. Jednakże do odważnych Świat należy, jak szaleć to na całego! Tym sposobem do naszych rąk trafia „Łoskot drogi mlecznej”. Okładka kluczem do serca czytelnika (albo przynajmniej kołatką) Uwaga – spostrzeżenie godne Kolumba: Zanim zapałamy do lektury miłością, pożeramy jej okładkę. Każdy praktycznie tak ma – nie zapierajcie się, bo mi słoń się zerwie z nitki i wyskoczy przez balk...