Miesiąc miodowy na safari

Pokręcony, surrealistyczny trip dla dorosłych. Młodsi nie zrozumieją. Historia, którą warto interpretować na co najmniej trzy sposoby: jak choćby brak porozumienia między naturą, a człowiekiem. Czy przypowieść o chorobie tłoczącej gatunki stadne. Oprawa wizualna rzadko spotykana: o mało nie dostałem oczopląsu od wibrujących kadrów, gdzie falują małe stworzenia czy czułki do komunikacji. Monochromatyczna paleta kolorów przytłacza i sprawia wrażenie odrealnionej. Przyznam, że męczy spojówki, ale nadają klimatu. Ciężko lekturze cokolwiek zarzucić. Czasami może za dużo podpowiada i za bardzo skraca historię w formie jednego dymka. Wyobraźnia doskonała, choć nie jest to coś, co przekona każdego. Potrafi uciąć opowieść w dowolnym momencie, co dezorientuje niewprawionych czytelników.