Mój wielki dzień czyli Kochankowie mojej mamy

Jędrek sam decyduje o sobie. Dba o swoje interesy, opiekuje się matką i małymi dziewczynkami z Domu Dziecka. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby Jędrek nie miał jedenastu lat…

Gdy zaczyna się czytać tę książkę, ma się wrażenie, że jej główny bohater to nad wyraz inteligentny i dojrzały nastolatek. Jego sądy są wyjątkowo trafne i jasne. Wprawdzie chodzi do szkoły, ale po powrocie z niej wypytuje skacowaną matkę, gdzie była i z niesmakiem stwierdza „Znowu piłaś!”. Robi wywiad niczym rodzic, co matka piła i z kim, a następnie rusza po kefir, by jej ulżyć. Po powrocie sprząta kuchnię.

Wielokrotnie w tej książce dziecko pełni rolę dorosłego. Jędrek nie tylko pilnuje, ile matka wypiła, ale dba także, by nie skoczyła z okna i stale wyrzuca jej środki nasenne, po których zachowuje się nieobliczalnie. Analizuje, z kim matka się spotyka i cały czas nad nią czuwa, na miarę swoich możliwości. Podczas świąt chowa przed nią wódkę. Ratuje też śpiącego na mrozie, pijanego mężczyznę. Co zadziwiające, Jędrek doskonale radzi sobie w szkole. Nie zaniedbuje nauki, odrabia lekcje, ma dobre oceny. „Bo wszyscy chcecie, żebym wagarował, kradł, wybijał szyby i zbierał dwóje. Wtedy można by mnie odesłać do jakiegoś parszywego przytułku bez zgody mamy. A tak nic z tego, proszę pana. Nie ma się do czego przyczepić”. I rzeczywiście – Jędrek nie jest typowym dzieckiem z rodziny patologicznej. Nad wyraz dojrzały zastępuje w swoim domu ojca i matkę. Jednak – do czasu. W końcu i on trafia do Domu Dziecka.