Moskwa - Pietuszki. Poemat

Czy można poprawić coś, co jest doskonałe? W teorii – nie, nie można. Byłoby to sprzeczne z samą definicją doskonałości. A jednak! W świecie literatury obowiązują inne prawa – Roman Wilhelmi tego dokonał. Podkreślił blaski i cienie, nasycił barwy i uwypuklił emocje. I stała się rzecz piękna i wyjątkowa – powstało arcydzieło.

Słuchałam jej w świetnej interpretacji Romana Wilhelmiego i czasami czułam się sama, jakby pod wpływem alkoholu. Ktoś powiedział, że nie można pojąć duszy rosyjskiej bez alkoholu. Ona sama nie potrafi się pojąć bez alkoholu. Bardzo gorzka ironia o dzisiejszej Rosji, która jest pociągiem zmierzający donikąd. Jedyną wolnością jest wolność picia, ponieważ na trzeźwo nie sposób żyć. Jest to pamiętnik podróży do Pietuszek, a może podróży przez życie. Ciekawe zakończenie, na końcu jego drogi jest Kreml. Bardzo wymowne. Książka smutna, depresyjna, ale warta przeczytania.

Książka, z której unoszą się alkoholowe opary, pijane słowa nie trzymają pionu, ZSRR jawi się jako twór na kacu, a główny bohater Wieniedikt, zdrobniale: Wienia, no cóż… nawet na moment nie trzeźwieje, a żyje, bo pije, bo inaczej się tam nie da. Mieszkanie w Rosji uwiera i boli.
To nie jest jakiś tam byle pijaczyna, ale człowiek wszechstronnie wykształcony, błyskotliwy intelektualista, który przez swój pijany umysł ( wprowadzony zresztą w ten stan celowo ) filtruje rosyjską rzeczywistość i literaturę, odnosi się do światowych wydarzeń, tworząc na ten temat deliryczne koncepcje. Z treści jego pijackich wynurzeń wyłania się rosyjska epopeja narodowo-alkoholowa, pełna literackich, a nawet biblijnych odniesień. Myślę, że połowy z nich nie wychwyciłam, bom nie Ruska, ale to, co zrozumiałam i tak robi wrażenie. I myślę, że to bełkotanie pijusa w oryginale brzmi zupełnie inaczej i żaden tłumacz nie jest w stanie sprostać takiemu wyzwaniu.

Treść, czyli fabuła właściwie nie istnieje. Otóż: pijany gość wsiada do pociagu relacji Moskwa - Pietuszki i jedzie do ukochanej z warkoczem do samej pupy, w prezencie wiezie orzechy i walizkę pełną butelek. Pije po drodze ze współpasażerami i pijacko peroruje, buzia mu się nie zamyka. Zaczepiają go chuligani. Czy i jak dojechał do celu podróży, czyli do stacji Pietuszki - nie napiszę, zresztą nie to jest istotne.

W trakcie lektury przypomniał mi się inny pijus - Marcin Kania z „Informacji zwrotnej”. Obu panów: i Rusa, i ...