Muszę to wiedzieć

Cóż. Po raz kolejny okazuje się, że niezły tytuł, całkiem udana okładka i zachęcający blurb nie wystarczą, aby uznać, że książka watra była czasu, jaki został jej poświęcony. Ta nie była warta, żeby nie powiedzieć, że ograbiła mnie z czasu, jaki mogłam poświecić książce, która zagości w mojej głowie dłużej niż ta.
Bolą mnie głupie bohaterki. Boli mnie brak realności. Bolą mnie niewiarygodne historie, które nawet nie próbują udawać, że ktoś poświęcił im odrobinę uwagi, bolą mnie idealne kobiety i idealnie kreowany przez nich i w nich świat, boli mnie przewidywalność w miejscach, w których chodzi o tajemnicę i zaskoczenie.
Jak można się domyśleć, nie obyło się bez tabletek przeciwbólowych podczas lektury.
Jak zwykle, kiedy zbieram się do napisania kilku słów, staram się skupić na jakiś pozytywach, tutaj naprawdę nie wiedziałam na czym. Jak to możliwe, że ponoć świetni pracownicy CIA mają odruchy, zachowania, działanie rodem z ostatniej grupy przedszkola? Jak ja jako czytelnik mam uwierzyć w tę historię? Nie umiem. Może gdybym była na początku mojej znajomości z tego typu literaturą, byłabym w stanie kupić taką bajeczkę. Lata doświadczeń czytelniczych zrobiły swoje.
Zbyt mała wiarygodność fabuły i bohaterów sprawia, że nie mogę jej z czystym sumieniem polecić.