My Love Story. Autobiografia

Twórczością Tiny Tuner zainteresowałam się w podobnym czasie co Whitney Houston. Stety bądź niestety po jakiś czasie bardziej skupiłam się na twórczości tej drugiej, bo bardziej do mnie przemawiała w tamtym okresie. Na tamten czas Tina wydawała mi się krzykliwa.

Cieszę się, że kilka lat temu wróciłam do piosenek Turner, które odkryłam na nowo. Może mój gust muzyczny jakoś diametralnie się nie zmienił, ale usłyszałam w tekstach jej piosenek coś, czego nie dostrzegłam wcześniej i coś, co wtedy wydawało mi się zbyt krzykliwe, dzisiaj takie nie jest.

Autobiografię Tiny zakupiłam zaraz po jej pojawieniu się na rynku wydawniczym, ale zwlekałam z jej przeczytaniem. Najpierw wydawało mi się, że mam jeszcze czas na poznanie się z życiorysem artystki, a kiedy już się na to zdecydowałam, niestety zmarła i odkładałam to jej ostatnie pożegnanie w czasie.

Doceniam szczerość Tiny, gdybym tylko mogła, przytuliłabym się do niej, i podziękowała nie tylko za twórczość, ale i za odwagę jaką wykazywała się w swoim życiu. Jednak czytając jej wspomnienia, czułam się momentami skrępowana i zakłopotana. Rozumiem, że Tina chciała się rozliczyć z przeszłością, zakończyć pewien rozdział, ale nie wiem, czy to był dobry sposób. To jest tylko moje odczucie, bo liczyłam na coś innego. Ja potrzebowałam skupienia się na jej dorobku artystycznym. Byłam ciekawa scenicznej Tiny. Ode mnie 7/10.

PS. Tina, You're simply the best