Najszczęśliwsza dziewczyna na świecie

Dzięki ekranizacji Platformy Netflix "Najszczęśliwsza dziewczyna na świecie" Jessicy Knoll zyskała drugie życie wraz z filmową okładką, która moim zdaniem, jest lepsza od pierwszej.

Czy Ani jest najszczęśliwszą dziewczyną na świecie? Zdecydowanie nie, choć poświęciła wiele, by wszyscy wokół odnieśli właśnie takie wrażenie.
Praca w wydawnictwie, mieszkanie pod właściwym adresem, wymarzony wygląd i odpowiedni narzeczony. Całe jej życie to walka o szczyt, po to, by udowodnić innym, ile naprawdę jest warta.

Na co dzień unikam pozerów, dla których liczy się tylko "piniądz", więc to oczywiste, że nie zapałałam uczuciem do głównej bohaterki. To wredna "bicz", która pazurami wyorała sobie drogę do wyżyn społecznych i biada temu, kto odważy się strącić ją z piedestału, na który tak mozolnie się wdrapała. Choć jej nie lubię, to jednak budzi mój podziw i ciekawość. Czy zawsze taka była? Ambitna, przebojowa, po trupach do celu? Okazuje się, że nie. A pewne wydarzenie z przeszłości wywraca moją optykę do góry nogami i każe mi zupełnie inaczej na nią spojrzeć. Gdy ostatecznie okazuje się, że miałam do czynienia z powieścią z elementami autobiografii, przeżywam niemały szok.

Mój jedyny zarzut dotyczy sposobu narracji, gdyby wyciągnąć z niej to, co najważniejsze, samą kwintesencję, niepotrzebnie opakowaną w zbędny potok słów i zdań, byłoby zdecydowanie lepiej.

"Najszczęśliwsza dziewczyna na świecie" to historia przemocy, przemocy seksualnej oraz r...

W szkole średniej Ani FaNelli przekonała się na własnej skórze, co to znaczy okrucieństwo ze strony rówieśników. W dorosłym życiu próbuje pokazać nową siebie – super praca, modne ubrania, świetny narzeczony. Wydaje się, że osiąga swój cel, ale wtedy pojawia się możliwość wzięcia udziału w filmie dokumentalnym o tym, co się wydarzyło w szkole 14 lat temu. Czy Ani się zdecyduje wyjawić sekret, o którym wie tylko ona?

Tak, dobrze kojarzycie – na Netflix jest również film o tym samym tytule, dlatego też postanowiłam najpierw przeczytać książkę. Nie ukrywam, że była to ciężka przeprawa. Po jakiś 350 stronach zaczęłam się zastanawiać, czy nie rzucić w tego kąt, bo czytało mi się trudno. Może dlatego, że rozdziały są przedstawione naprzemiennie: teraźniejszość a potem przeszłość. I tak naprawdę właśnie dopiero tak daleko zaczyna się hm… Prawdziwa, mroczna, historia.

Czasami się zastanawiałam, czy Ani faktycznie była taka głupiutka i naiwna, czy po prostu chciała taka być. Wtedy przypominałam sobie, że była przecież czternastolatką. Pragnęła akceptacji rówieśników i myślę, że to przesłaniało jej zachowanie.

Niejednokrotnie miałam ochotę czymś rzucić, kiedy widziałam podejrzenia policji i to jakim tokiem szli. Z drugiej strony, brali pod uwagę każdą ewentualność. Ale muszę przyznać, że przykro mi się zrobiło, kiedy zobaczyłam np. taką reakcję matki Ani na pewne wydarzenia – nie będę jednak spojlerować.

...