Nie ta siostra

Chyba nie wiem do końca co napisać. Złe czy dobre? Zabawne czy przerażająco głupie? Jedno jest pewne. Nie pamiętam książki w której tak masakrycznie wkurzaliby mnie bohaterowie. I co ważne, niemal wszyscy. Albo nawet wszyscy. No może z jednym, dwoma wyjątkami, ale mówię raczej o bohaterach drugoplanowych. Pierwszoplanowi mnie rozłożyli na łopatki. Całe cztery sztuki.
Griffin – młody podróżnik powracający do domu po pięciu latach błąkania się po świecie z małpką albinosem przy boku, długowłosy, opalony, ubrany egzotycznie, lekko zdziwiony, że świat nie zatrzymał się i nie czekał na jego powrót, w centrum zainteresowania przez chwilę.
Myra – pozostawiona pięć lat temu piękna dziewczyna, która znudzona czekaniem oddała swe serce księciu, niekoniecznie atrakcyjnemu intelektualnie, ale spokojnemu, wiernemu i pewnemu.
Dunsmore – książę, który ma trzy tygodnie, aby utwierdzić Myrę w słuszności jej postępowania i wyboru, ogólnie nudny i hipochondryczny, mało stanowczy, atrakcyjny głównie ze względu na tytuł i majątek.
Alice – młody podlotek, zakochany od zawsze w Griffinie, z nadzieją i miłością w sercu, bez cienia zgrzytu znoszący głupoty Gifina i Myry, w sumie wykorzystywany na każdym kroku ku szczęściu drugiego człowieka.
Dobrana czwórka.
Jedno warte drugiego.
Biblionetka podaje, że to książka z początku lat 70, co dla współczesnego czytelnika widoczne jest od pierwszej strony. Pewna chaotyczność, niedopracowanie, szaleństwo bezradności, albo nadmiaru „...