Niebezpieczny krok

Szczególny talent Balogh sprawia, że w jej rękach zachęcający pomysł na romans zmienia się w bezbarwną ględźbę. Z tego powodu gładką, niezobowiązującą historyjkę jaką jest romans czyta się trudno, skokami, miejscami podziewując, by niemal natychmiast o niej zapomnieć. Jak Balogh to robi? No jak? To jest właśnie mój problem z Balogh: Tworzy barwny szkic i wypełnia przestrzenie sztucznym maziajem. Na dłuższą metę jest to zniechęcające. Kolejna rzecz która bije mnie po oczach, to obfitość słowa "kochanka". Balogh wręcz się nim napawa. Jest tyle innych określeń na opisanie metresy, lecz Balogh zaparła się na to jedno - najbardziej uliczne i wulgarne. Żeby pognębić mnie bardziej - wkłada to prostackie słowo w usta osoby z erudycją i klasą. Bardzo to było niesmaczne.
Mam względem tej książki mieszane uczucia. Teoretycznie jest tu wszystko, co kochają romanse: Dumny panek a'la Fitzwilliam Darcy z kręgosłupem usztywnionym prętem zbrojeniowym. Jest rezolutna, niesforna, żywiołowa ona - ofiara pomówień i wdzięczny obiekt towarzyskich skandali. Są pełne uniesień wzloty i spektakularne upadki, uczucie rozkwitające w ukryciu by zabłysnąć jasnym blaskiem. Jest różnica klas i upodobań, odmienność charakterów i jednomyślność poglądów. Jest też epilog szczęśliwy i jakże satysfakcjonujący a wszystko to jałowe, szare i przegadane. W "Niebezpiecznym kroku" niebezpieczne są tylko kartki o które można się pozacinać. Niezbyt to budująca opinia ale i romans sam w sobie też jest taki sobie.