Opinia na temat książki Niewidzialny front

Ktoś powie no kolejna książka poświęcona wirusowi. No może i tak, ale tym razem jest to relacja szczera i brutalna momentami lekarza rezydenta, w szpitalu przemianowanym na jednoimienny.
I aż się nie chce wierzyć, że rzeczywiście tak było. Po pierwsze wszechobecna panika, co to będzie i po drugie brak organizacji pracy, brak środkow ochrony i cała masa momentami sprzecznych decyzji przesyłanych odgórnie.
Co jest dla mnie ważne po przeczytaniu tej właśnie książki? Przede wszystkim to, że dokłądnie wrociły wspomnienia sprzed dwóch lat, gdzie nikt nie potrafił określić jak się zachować aby nie zwariować, a poza tym autor pokazał jak to się odbywało po tej drugiej stronie. Dla mnie jest to ważne, bo covid dotknął i mnie osobiście i osobę najbliższą, niestety tragicznie. I może ktoś zaraz powiedzieć, że to co się działo w szpitalach to wina lekarzy, pielęgniarek itd. Ale trzeba wziąć pod uwagę fakt, że obsługa często zostawała sama z nadmiarem pacjentów i samotnie z własnym lękiem przed chorobą i przed niewiadomą.
I choć książka kończy się w momencie wygaszenia się pierwszej fali, gdzie jeszcze nie było szokujących liczb chorych i zmarłych, to przynosi dramatyczne obrazy i pokazuje z czym przyszło się mierzyć obsłudze szpitala.