Opinia na temat książki Niewypowiedziane

Jakich narratorów lubicie w książkach? W pierwszej osobie, w trzeciej, z podziałem na kilku bohaterów, a może jednego?
W „Niewypowiedziane” to nastolatka jest głównym narratorem. Dziewczyna boi się ojca i dziwnych spotkań jakie ten organizuje i o których zabrania mówić, a do tego zaczynają znikać chłopcy z okolicy w tym jeden, w którym Cassie się podkochuje.
To nie są jedna zaginięcia typowe, gdzie już nie wracają. Co dziwne, tak jak nagle każdy znika, tak nagle pojawia się z powrotem, ale nie chce mówić o tym co się stało i jest zupełnie inny.
Dlatego gdy znika Gabriel, w którym zakochana jest Casie, ta postanawia wszcząć śledztwo na własną rękę i spróbować dowiedzieć się o co chodzi.
Czy jej się uda? I czy zniesie to, co odkryje?

Cassie jest bardzo ciekawą postacią, bo z jednej strony jest przerażona tym, co może jej grozić przez ojca, a z drugiej buntuje się i chce odpowiedzi. Jest bardzo inteligentna i zawzięta, przez co jeszcze bardziej się o nią martwimy podczas podążania za jej kolejnymi krokami.

To bardzo ciężka lektura, przy której trzeba się nastawić na to, że autorka steruje emocjami czytelnika jak jej się tylko podoba. Mnóstwo niedomówień, strach wdzierający się do umysłu podczas czytania i ta niepewność co się za moment wydarzy.
Genialnie skonstruowany thriller.

Końcówka wbija w fotel. Nie jest to typowe zakończenie, gdzie wszystko się wyjaśnia i mamy happy end. Tego dowiedzieć musicie się sami z książki, ale nie spodziewacie się tego, co dzieje się na końcu.

Po przeczytaniu jej musiałam sobie w głowie wiele ułożyć, przemyśleć i na spokojnie dojść do siebie, a i tak nadal z tyłu głowy mi stuka to, że to opowieść na faktach…

Polecam, ale ostrzegam, że zapomnieć o niej będzie bardzo trudno.

Recenzja powstała we współpracy z @znakcrime