Nigdy nie będę wyższa

jak dla mnie książka jest zbyt statyczna, mało się dzieje, tylko listy krążą.. 464 strony czekałam na jakiś przełom :)

Dziś opowiem Wam o moim pierwszym spotkaniu z twórczością Agnieszki Dydycz. Miało ono miejsce za sprawą powieści „Nigdy nie będę wyższa”, która ukazała się pod szyldem Oficyny Wydawniczej Silver.

Bohaterką i narratorką opowieści jest Małgorzata – pisarka, żona, matka, córką i przyjaciółka. W każdej ze swych odsłon kobieta stara się dawać 100% (a nawet więcej) siebie. Odpowiadając na potrzeby innych i spełniając ich oczekiwania nie do końca świadomie coraz bardziej zapomina o samej sobie.

Chociaż praca i rodzina dają jej sporo satysfakcji, gdy po latach spotyka Wiktora, który wyznaje jej w elektronicznych listach od lat skrywane uczucia, wtedy stopniowo budzą się w Małgorzacie uśpione od dawna emocje i różnorodne przemyślenia dotyczące bardzo wielu kwestii.

Co z tego wyniknie? Dowiecie się sięgając po ten tytuł.

Powieść napisana ze sporą dawką humoru i dystansu zarówno do wieku, jak też wielu stereotypów. Główna bohaterka bawi, skłania do przemyśleń, zadbania o siebie i swoje wnętrze, ale momentami bywa też irytująca.

Jest to również historia o rodzinie i bardzo trudnym uwalnianiu się od uwierających konwenansów. Agnieszka Dydycz ukryła w niej rodzinny sekret, który jak się finalnie okazuje rzuca nieco inne światło na sposób bycia i zachowanie niektórych bohaterów.

Książka ta opowiada także o przyjaźni, której nić potrafi spleść ze sobą nawet bardzo różniące się od siebie osoby, a po latach stają się one w pewnym sensi...

Małgorzata bardzo się stara, żeby wszyscy wokół niej byli szczęśliwi. Jest dobrą córką wymagającej Heleny, opiekuńczą żoną robiącego karierę Tomasza, wspierającą przyjaciółką i troskliwą mamą dorosłych już dzieci. Rytm jej poukładanego i udanego życia wyznaczają obowiązkowe niedzielne obiady u matki, joga i druk kolejnych tomów przygód dzielnej pani prokurator.
Bo Małgorzata jest pisarką i wyobraźni jej nie brakuje. Ale... nawet ona nie wymyśliłaby scenariusza, którego niespodziewanie staje się główną bohaterką.
Pojawia się ONA i ON, i ... motyle w brzuchu, i…

Książka jest opowieścią o tym, że szczęście można odnaleźć i można też odczuwać stale, do tego bez ograniczeń wiekowych!
Szczęście i miłość nie jest naszą cechą fizyczną - tak jak wzrost. Możemy sami je odnaleźć, sami o nie zawalczyć.
A skoro Małgorzacie się to udało, to może także na nas ktoś lub coś miłego czeka…?
Kto wie, co czeka za rogiem.... :)
Warto pomyśleć o sobie, o swoim szczęściu. Uszczęśliwiając i dbając o innych - zadbajmy o siebie. Warto.