Niksy

 Znakomita. Doskonale wykreowani bohaterowie, wprost wyłażą z kart. Zróżnicowani, mówiący własnym językiem. Świetnie przestawione tło, pełne smaczków (analiza Cronkite'a podczas wywiadu) i trafnych obserwacji obyczajowych (Laura używająca aplikacji Yestem). Ani jedno zdanie nie jest przeszarżowane, ani jedna scena polukrowana w pogoni za ckliwą holywoodzkością. I najważniejsze: ta książka jest o czymś. :) 

Poznawszy się już trochę na mojej ponurej duszy, polecił mi tę książkę pewien dobry znajomy (skądinąd główny aktor w moim jedynym poważnym filmie krótkometrażowym). Mówił, że już sam wstęp powinien mnie urzec. I w końcu nadszedł ten dzień - po spotkaniu po latach, postanowiłam wypożyczyć te zachwalane 𝘕𝘪𝘬𝘴𝘺. Zapomniałam, że to takie spasłe. Ponad 800 stron? Kurczę, pewnie nie wyrobię się w dwa miesiące i będę musiała oddać do biblioteki.

Zaczęłam czytać w marcu (albo na początku kwietnia). Jak na ironię, biblioteki zostały zamknięte, a tym samym wypożyczone przeze mnie książki - automatycznie prolongowane. Czy nie mogłam sobie wybrać lepszego czasu na przeczytanie tego najgrubszego w mojej karierze dzieła?

Zajęło mi to 3 miesiące, ale przeczytałam. Miejscami bardziej wciągnięta, gdzie indziej mniej. W powieści przeplata się mnóstwo wątków, jednak główny bohater z każdym z nich jest w jakiś sposób związany. Najciekawszymi dla mnie fragmentami były te dotyczące dzieciństwa Samuela (+ jego relacji z Bethany, również w dorosłości) i młodości jego matki. Podobała mi się też bardzo wyprawa Faye do Norwegii (pewnie głównie dlatego, że cierpię na jakiś skandynawski głód, a Norwegię darzę niewyjaśnioną miłością już od dawna, mimo że nigdy jej nie odwiedziłam). Nudziłam się, czytając o Pwnage i Elflandii. No i też o Bishopie w wojsku. Ah, panna Potsdam też nie była dla mnie zbyt charyzmatyczna. Odrzucała mnie też toksyczna relacja Alice i gliny Browna. Ale wszyst...