No dno po prostu jest Polska

Ach ten tytuł! Nie da się ukryć, że zachęcił mnie do przeczytania tej książki. Adam Leszczyński wiernie oddaje w niej obraz Polaków, który od stuleci pozostaje niezmienny. Niestety, obraz nie napawający optymizmem. Czas płynie, historia z każdym dniem układa nowe scenariusze, a my, jako jedyni w tym ciagle zmieniającym się otoczeniu pozostajemy wierni swoim poglądom na samych siebie. Żal, że poglądy, które sami tworzymy, nie przysparzają nam powodów do chluby. Nie można nawet w tej sytuacji obrazić się na autora - stoi z boku i jedynie cytuje wielkich Polaków i ich opinie na przełomie historii.
Książka smutna, refleksyjna, skłaniająca do zadania sobie pytania - czy mamy szansę na to, żeby kiedykolwiek i cokolwiek zmienić w sobie...? Tytuł zdaje się mówić, że będzie trudno - wszak jest refleksją anonimowego internauty, prawdopodobnie przedstawiciela młodego pokolenia. Refleksja ta, w jednym krótkim zdaniu mieści tak wiele.....

Co za książka! Jakby mnie i męża ktoś w samochodzie podsłuchiwał jak narzekamy na polityków, kierowców, budowlańców, pracodawców... i mówimy, że za granicą to jest lepiej, ludzie bardziej uprzejmi, oczytani, uczciwi.
Autor uświadomił mi siłę negatywnego autostereotypu Polaków i Polski. Jest on jak powietrze, którego nie widać, a które nas otacza cały czas. Zaskakujące było dla mnie czytanie zgromadzonych razem przejawów tego autostereotypu w felietonach Bolesława Prusa (narzekał na styl jazdy warszawskich dorożkarzy!!!), listach Norwida i wypowiedziach Marszałka Piłsudskiego - wszystkie te opinie brzmiały porażająco współcześnie i różniły się jedynie słownictwem od dzisiejszych tekstów znajdowanych na forach internetowych. Samo to było dla mnie ciekawe.
Uważam tę publikację za wartościową z dwóch względów. Po pierwsze uświadomiła mi, że wszystkie te negatywne opinie to tylko stereotyp, często niepoparty faktami. To z kolei pierwszy krok do zauważania sytuacji jemu przeczących, a takich jest mnóstwo.
Po drugie autor proponuje pracę organiczną nad postawami społecznymi, które chcemy wzmacniać - można przecież to robić w szkołach. Takie programy edukacyjne prowadziła na przykład Korea Południowa i stała się krajem potężnym w ciągu kilku dziesięcioleci. Może wtedy nasi felietoniści będą musieli się nieźle nagłówkować zanim znajdą temat do narzekania. Czego sobie i wam szczerze życzę :)