Noir burlesque #01

Filadelfia, lata 50. Noir najczarniejszy z najczarniejszych. Mafia, okrutni szefowie zarządzający szajką przestępców. Jest i ona - śliczna damulka z operetki. Rysowany, jakby na modłę amerykańskiego kina w stylu ,,Sin City'', gdzie czerwone sukienki czy czerwone włosy ,,oświetlają'' czerń i biel kryminalnych miast. Wieczni chłopcy szukający guza, lecz do starego miasta powraca niejaki Slick, który postanowił odwiedzić dawną kochankę, rozliczyć się z długu i wieść, w miarę poukładane życie. Ale czy to możliwe, kiedy twoja facjata wycięta jest z gangsterskich sag, a bon moty ma śmielsze od gwiazdorów kina akcji? Slick to twardziel jakich mało. Cięty, opanowany, co przyciąga niegrzeczne dziewczynki. Wpada w tarapaty, lecz nie traci rezolutności czy pewności siebie w obliczu mało pojętnych chłopców na posyłki wielkiego bossa. Który, jak twierdzi, jego największą zbrodnią, czy grzechem było rozdziewiczenie siostry irlandzkiego gliniarza. Śmiech nie znika z twarzy, kiedy widzę takich twardzieli, którzy na każde zagrożenie odpowiadają cynicznym tekstem. Wykadrowane na wzór francuskich kryminałów - lekko przypominający ,,Nie tykać łupu'' Jacquesa Beckera, choć bez francuskiego wyrachowania. Za to eleganckie, jak w dawnym kinie francuskim. Lekko sztampowe, ale można wybaczyć, bo dzisiaj noir to gatunek na wymarciu, i niemal zdechły, jak kociaki przy koszach ze śmieciami.