Opinia na temat książki Oblitus

"Oblitus" to trzecia część trylogii, w której wyjątkowe znaczenie ma liczba 3. Przedstawiona tu symbolika jest dość bogata, ale jak może wiecie, nie chodzi tylko o trio "złoli", z którego już tylko Nauczyciel został do odsłonięcia, ale i trio bohaterów, którzy muszą to zrobić. Ten wyjątkowy trójkąt w końcu się rozwiąże, a może przekształci w coś innego?

Tak czy siak, poza rozwiązaniem sprawy Nauczyciela, Anka, Artur i Szczepan będą musieli zmierzyć się również ze sobą, swoimi relacjami, oczekiwaniami, traumami i planami.
Nie będzie zbytniego przeciągania w tym temacie, i choć na pewno część osób w jakimś stopniu się zawiedzie ostateczną konfiguracją bohaterów (mój Boże, nawet ja kibicowałam temu drugiemu!), to myślę, że nie wpłynie to na ocenę całej serii, a przynajmniej u mnie tak było.

Autorka stworzyła bardzo spójną historię, wszystko miało sens, a relacje Anki z Arturem i Anki ze Szczepanem chyba nie mogły potoczyć się inaczej. Mam jednak ogromną nadzieję, że "ten drugi" dostanie swoją książkę, bo rozpaczliwie pragnę dla niego miłości, nic na to nie poradzę! 😁
Ale dobra, skupiłam się na nieodpowiedniej rzeczy, bo mimo wszystko, najważniejsza jest tutaj ta strona kryminalno-thrillerowo-psychologiczna.
Nie mam jej absolutnie nic do zarzucenia, autorka ponownie sprawiła, że nie mogłam oderwać się od książki, nie potrafiłam też przewidzieć zakończenia całej sprawy i uważam ją za chyba najbardziej skomplikowaną ze wszystkich historii Pauliny.

Widać tutaj tę "inność" względem poprzednich serii, ta jest cięższa, mroczniejsza, bardziej niebezpieczna. Choć pozostaje zabawna i bardzo w stylu autorki, to nie ma tu już takiej lekkości i beztroski (nie, żeby wcześniej była jakaś przesadna 😉), tu robi się naprawdę poważnie.
Najmocniejszym punktem wszystkich trzech tomów jest wspomniana już wcześniej symbolika, cała tematyka seryjnych zabójców, ich prywatne historie i to, jak pięknie puzzle wskakują na swoje miejsce i wszystko komponuje się w zawiłą, ale fascynującą całość. Podobały mi się fragmenty rozdziałów pokazujące perspektywę tych "złoli", nie raz czułam ciarki, czytając ich słowa.

Nie powiem, że ta seria jest lepsza od poprzednich, nie jest też gorsza, nie porównywałabym ich wcale. Myślę, że jest równie dobra, ale zdecydowanie inna.
Nadal były tu cięte riposty, byli wyraziści bohaterowie i trochę gorących scen (nawet taka tylko dla chętnych😉), ale był też strach, ból, niepokój i traumy.

Jestem ciekawa, którą drogą pokroczy dalej Świst, czy pójdzie głębiej w ten mrok, czy wróci do lżejszych tematów, tak czy siak, czekam!
Oczywiście bardzo polecam tę serię, a ten tom oceniam na 8/10.🖤