Oblitus

Z twórczością Pauliny Świst jest tak, że albo się ją lubi, albo nie. Nie spotkałam się, aby ktoś miał zdanie gdzieś pośrodku. Ja należę do tych, co lubią, i co wszystko czytają. I jest to jedyna autorka, u której toleruję naszpikowane wulgaryzmami teksty. Zresztą rzeczone wulgaryzmy i duuużo seksu, to taki modus operandi autorki. Ach, no i dodałabym jeszcze, że jej powieści, to specyficzne uniwersum pięknych, zdolnych, inteligentnych i nieprzeciętnych prawie jak AI, a przecież wystarczy przejść się pod jakikolwiek komisariat policji i chociażby pod siedzibę sądów i prokuratury w moim mieście, żeby zobaczyć, że w adwokaturze nie ma superastych mecenasek w mini, o nieziemskiej urodzie i z wielkimi gabarytami, do których wzdycha męska połowa, równie zresztą uroczej, palestry.

Cykl „Incognito” jest moim ulubionym, bo jest najbardziej kryminalny i, co mnie niebywale satysfakcjonuje, bo takie fabuły uwielbiam, mamy tu seryjnego, którego historia sięga wielu lat wstecz i przekracza nawet ocean. W „Oblitus” wchodzimy w trzeci etap pogoni za Nauczycielem i to jest super wątek. Historia ma pazur. Przeżywamy też rozterki Anki związane z tym, na którego konia postawi. I się przez to się nafochałam na autorkę, bo mi się ten wybór nie podoba. No ale po epizodzie z łazienki w hotelu (i nie, wyjątkowo nie chodzi o seks, chociaż rozwiązanie z QR kodem sprytne) jestem skłonna przestać się fochać i wywiesić białą flagę. Niech już będzie moja strata.

...