Ojcowie i dzieci

Zaskoczenie.

To moje pierwsze spotkanie z Turgieniewem. Bardzo pozytywne. Przede wszystkim to kawał dobrej prozy. Takiej, w której każde słowo jest ważne. Takiej, której styl i sposób opowiadania wciąga czytelnika w przeżycia bohaterów i klimat epoki bez reszty, a dialogi to arcydzieło. I takiej, w której każdy może wybrać interesującą go płaszczyznę i z jej poziomu śledzić opowieść.

Zaskoczyło mnie, że ten dziewiętnastowieczny pisarz tak bardzo trafił do mnie znajomością i umiejętnością przedstawiania ludzkiej psychiki, poruszanymi problemami, które okazuje się, są ponadczasowe. Miłość, różnice społeczne, różnice poglądów, moralność, granice wolności, religia, śmierć. I szczególnie mocno (mądrze, prawdziwie, ponadczasowo) przedstawiony konflikt pokoleń.

Polecam szczególnie rodzicom dorastających i dorosłych dzieci: może się okazać dobrą terapią przekonanie, że bunt młodych, podeptanie ważnych dla rodziców wartości, odrzucenie autorytetów, poczucie poniesienia klęski na polu wychowawczym czy ból związany ze świadomością opuszczenia (nie tylko w sensie fizycznym, ale przede wszystkim psychicznym) domu przez dorosłe dziecko nie jest tylko naszym doświadczeniem. Że doświadczają tego inni rodzice, niezależnie od wykształcenia, dołożonych starań, miejsca zamieszkania - od dawien dawna.

Myślę, że nie napiszę nic odkrywczego o książce Iwana Turgieniewa. Jest to ciągle aktualna powieść o odwiecznym konflikcie pokoleń, o tym że dzieci w chwili wkroczenia w dorosłość uważają rodziców za zacofanych i odnoszą się do nich z wyższością. A rodzice? Rodzice kochają swoje dzieci. Wartości przez nich reprezentowane wcale nie są gorsze przez to, że ich dzieci – jeszcze niedoświadczone – je odrzucają. W końcu dzieci też kiedyś staną się rodzicami, a historia kolejny raz zatoczy koło.

Muszę też dodać od siebie wielką pochwałę lektora audiobooka. Uwielbiam Janusza Zadurę, który jest dla mnie czarodziejem słowa! Myślę, że dzięki swojej interpretacji nawet z książki telefonicznej zrobiłby wciągającą lekturę. A cóż dopiero gdy czyta taką literaturę!

Klasyka się nie starzeje – pomimo tego, że akcja powieści dzieje się u schyłku XIX wieku, obserwacje Autora są nadal aktualne. Najwyższa pora przyjrzeć się bliżej literaturze rosyjskiej.

Jezus, ale ten Turgieniew przynudza. To już moje któreś z kolei spotkanie z nim, a tak samo nieudane, jak poprzednie. Mam wrażenie, jakby wszystko, co napisał, było takie same i o tym samym. No chyba nigdy się nie polubimy.