Oni

Mnie nie porwała.
Na początku trudna i wymagająca niesamowitego skupienia, żeby zrozumieć o co chodzi. Później można sobie ułożyć swoją interpretację zdarzeń. Chce się zrozumieć.
Kiedy ja zrozumiałam, oczywiście po swojemu, bo nic nie jest wskazane wprost, to ogarnął mnie strach przed tym, co może się zdarzyć w takim świecie. Przerażającym świecie.
Jednak podsumowując, nie jest to książka dla mnie. Zbyt dużo musiałam się domyślać. Na plus, że krótka.

To chyba prawda, że najstraszniejszą rzeczą, jaką możemy spotkać na swojej drodze, jest drugi człowiek.
Przyjemne zaskoczenie, bo nie spodziewałam się raczej niczego, a dostałam całkiem niepokojącą wizję świata, w którym każdy twój ruch jest śledzony, każda próba oporu, choćby biernego, kończy się albo śmiercią, albo, co gorsze, przymusową aklimatyzacją. Jasne, nie jest to nic niespotykanego w literaturze, weźmy Orwella jako najbardziej oklepany przykład, ale siłą tej narracji jest to, że nic o tym świecie nie wiemy. Co chwila pojawiają się jacyś mężczyźni, których trzeba unikać, ale nie wiemy, kim są ani dlaczego mamy się ich bać; dowiadujemy się, że jakakolwiek aktywność artystyczna jest absolutnie zabroniona, chociaż nie mamy pojęcia dlaczego. Ta niepewność wynikająca z niewiedzy, ta mętność w opisie i budowie bohaterów jest największym atutem tej książki.
Trudno mi było nie odnieść wrażenia, że świat stworzony przez pani Kay jest konsekwencją tego, jak współczesne społeczeństwa coraz bardziej pogrążają się w marazmie spowodowanym lękiem przed wysiłkiem intelektualnym i negatywnymi emocjami. Po co konfrontować się z brzydotą, z bólem, z dziełami kultury, które wymagają od człowieka czegoś więcej, skoro wielkie korporacje co dzień zalewają nas masą niewymagającej rozrywki, którą traktujemy jako eskapizm od czasami trudnej rzeczywistości? Nie wiem, a ten portal na pewno nie jest odpowiednim miejscem na tego typu filozoficzne wynurzenia, napiszę więc tylko, że mi...