Opactwo stu grzechów

Pozycje z nurtu powieści historycznej dość rzadko goszczą na mojej półce z prostej przyczyny, nie lubię czytać o czymś, co jest mi od razu wiadome, wiem, który władca okaże się winny, czy jak potoczy się dana bitwa. Tym razem postanowiłam zaryzykować, do tego uwiodła mnie okładka i tytuł. Zaznaczam trzeba od razu zabrać się za trzy tomy, gdyż pierwszy niczego nie wyjaśnia.
Anno domini 1346.
Historia rozpoczyna się od tajnego spotkania trzech mężczyzn, którzy między siebie rozdzielają trzy relikwie. Na polu bitwy rycerz Maynard de Rocheblanche otrzymuje tajemniczy pergamin, który rozpoczyna jego wędrówkę tropem ludzi, którzy próbują odebrać mu go, ale też i zabić. Rycerz przyjeżdża do Pomposy, gdzie spotyka mnicha, który knuje przeciwko opatowi, wcześniej w zagadkę wplątana zostaje jego siostra, przeorysza klasztoru świętej Balsamii. Mamy tu i spiski, z bezwzględnym kardynałem na czele, mamy też niejasne losy rodzeństwa Eudeline i Maynarda, a także pierwsza miłość.
Simoni na ostatnich kartach wyjaśnia nam co jest fikcją literacką, co prawdą historyczną – jest zachowana proporcja, więc nie przeszkadza mi to w czytaniu.
Książka jest napisana przyjaznym, ale niestety dość trudnym językiem, ze względu na słownictwo, typowo historyczne, z serii kościelno-architektonicznego. Jeśli komuś to nie przeszkadza, albo z chęcią zajrzy do słownika, aby wyjaśnić pewne zwroty, to polecam ogromnie. Na pewno wciągną Was losy Eudeline, Maynarda, Gaulteriama, czy Aleydis. Ja się ci...