Opinia na temat książki Opowieści z kawiarni

O poczuciu winy na skutek przemilczanej prawdy, umniejszaniu swojej wagi w życiu drugiego. Braku pogodzenia się ze śmiercią bliskiego, chęci ostatniego spojrzenia w ukochaną twarz. Odnalezieniu szczęścia po stracie, docenieniu piękna miłości, która pozostawiła po sobie więcej niż ból. Pozwoleniu sobie na wybaczenie oraz na przyszłość wypełnioną kolorami.


Tokijska kawiarnia potrafi przenosić ludzi w czasie, choć nie może to zmienić biegu wydarzeń. Nie ważne, jak bardzo człowiek by się starał — przeszłości jest stała. W dodatku sama podróż ograniczona jest licznymi zasadami i nie należy do przeżyć bezpiecznych, a jednak wciąż znajdą się zagubione jednostki, które podejmują ryzyko. Które potrzebują odpowiedzi lub chociaż uśmiechu. Które muszę sięgnąć w inny moment życia, by pogodzić się z teraźniejszością.


Toshikazu Kawaguchi sprawnie bawi się subtelnościami. Dodaje do stworzonego przez siebie świata kolejnych rozbudowanych bohaterów, a ich losy wypełnia bólem oraz czułością. Luki między zdaniami uzupełnia mgiełką z melancholii, a żadna kropka nie jest ostateczna. Dzięki temu powstaje coś uniwersalnego, intrygującego oraz miłego dla serca. Tyle że nie jestem fanką stylu autora. Tego, jak wiele informacji powtarza, jak niezgrabne językowo wydają mi się niektóre akapity. Przez to jego tekst lubi odbijać się ode mnie, choć jednocześnie ma w sobie coś tak przyjemnego, że z ochotą sięgam po kolejne strony i kolejne tomy. A przez „przyjemne“ należy rozumieć wiele bólu, który potrafi zakuć w serce, a jednak następują po nim pokłady czułości, jakie dają ukojenie. To natomiast sprawdzony przepis na tekst, który lepiej skosztować, a potem trochę pokręcić nosem, niż stracić szansę na doświadczenie opowieści.


przekł. z języka angielskiego Joanna Dżdża