Pedagogiczny dyskurs psychologii humanistycznej

Problematyka podjęta w książce Jarosława Marca dotyczy bardzo aktualnego i istotnego zagadnienia: współczesnych sposobów „wytwarzania” podmiotowości u członków zachodnich społeczeństw, wśród których ważną rolę odgrywają te wywodzące się z dziedziny psychologii humanistycznej. Można powiedzieć, że zjawisko to staje się coraz pilniejszym problemem społecznym i wyzwaniem dla badaczy kultury, w tym także dla pedagogów (prof. Edyta Zierkiewicz). Zagadnienie pedagogicznego dyskursu psychologii humanistycznej traktuję – podobnie jak autor – jako kwestię dużej wagi w refleksji pedagogicznej. Nie tylko ze względu na to, że jest to teoria i praktyka niezwykle interesująca i znacząca z perspektywy pedagoga, ale przede wszystkim dlatego, że jest ona, a raczej jej przeformułowania, istotnym kontekstem współczesnej kultury neoliberalnej. Efekty wysiłku autora postrzegam jako ważny wkład w rozumienie pracy tego dyskursu, w rozumienie współczesnej kultury i praktyk edukacyjnych. Czytanie tej książki jest w tym kontekście przyjemnością obcowania z dojrzałą, nietuzinkową refleksją, która daje do myślenia (prof. Małgorzata Lewartowska-Zychowicz). Jarosław Marzec – doktor nauk społecznych w zakresie pedagogiki. Zainteresowania badawcze autora obejmują przede wszystkim problematykę kulturowych kontekstów teorii społecznej, roli i znaczenia edukacyjnej psychologii humanistycznej oraz szeroko rozumianej duchowości w kontekstach społecznych praktyk. Zwycięzca konkursu na debiut naukowy w kwartalniku „Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja” tekstem „Narratologia ponowoczesna” – uniwersalizm metafory narracji w kulturze współczesnej (2000). Autor książki Dyskurs, tekst i narracja. Szkice o kulturze ponowoczesnej (2002) oraz artykułów w czasopismach pedagogicznych. Łączy zainteresowania naukowe z medytacją i aktywnym stylem życia.