Peruwiańska żona została zdradzona

Pewnie zauważyliście już, że literatura dokumentalna bywa u mnie w miarę częstym gościem. Szczególnie w postaci książek związanych z kryminologia i kryminalistyką oraz ... podróżami! Gdy sięgałam po "Jak zostałam peruwiańską żoną" czułam, że będzie to zdecydowanie pozycja w moim guście. Zaskoczenie przyszło wraz ze zgłębianiem kolejnych stron. Dlaczego? Bo nie sądziłam, że czytanie książki na faktach może być również fascynujące i wciągające jak powieść! To nie suche fakty, encyklopedyczne notatki i język dla naukowców. To otwartość, dzielenie się własnymi problemami i kompleksami oraz lekkość pióra są atutem Mii Słowik i jej autobiograficznych książek. Nadszedł więc czas by zabrać się za kolejny tom, bo nie wyobrażam sobie przerwać coś co zaczęłam, a powstaje nadal!

Jak wiemy z pierwszej części Mia nie miała lekko. Jej zmagania z niską samooceną doprowadziły ją zarówno na różne terapie jak i do wróżek! To u jednej z nich kobieta dostała radę by z biletem w jedną stronę wyruszyła do Ameryki Południowej. Jak wiemy mentalność, tradycje i ogólny styl bycia ludzi z tamtych rejonów delikatnie mówiąc różni się od naszych. Najpierw Kolumbia, następnie Peru. Do tego dwa związki, gdzie nie ma miłości...

Tym razem wraz z Mią i jej partnerem wracamy do Polski. Po około sześciu latach bycia razem w ich związku pojawiła się miłość, a Mia nareszcie widzi, że jest z nim nie tylko z obowiązku i miłości do dziecka. Niestety pech i problemy kobiety nie mają końca. A najg...

Ta pozycja jest naprawdę świetna. Z wielką lekkością przemierzałam każdą kolejną stronę, która magicznym sposobem nie pozwalała mi odłożyć jej na bok.
Opowieść zaczyna się nagle bez jakiegokolwiek wyjaśnienia, by dopiero na łamach historii zdradzić nam poszczególne fakty. Kiedy jednak dotarłam do momentu zdrady, aż serce zaczęło mi bić szybciej. No nie potrafiłam uwierzyć w jak perfidny sposób ten mężczyzna kłamał:

,, Maluję sobie, maluję, skwar, aż pot sam leci z czoła, a tu podchodzi do mnie jakiś pan i prosi, żeby zrobił portrety jego dzieciom. Szkopuł w tym, że nie miał tych dzieci ze sobą, tylko w domu na obrzeżach miasta. Normalnie by mi się nie chciało jechać, ale on już dawno wyczekiwał, żebym mógł wreszcie spełnić jego prośbę. No to z dobrego serca pojechałem. Ale on nie mógł mnie zabrać od razu, tylko kazał mi czekać. To czekałem i dopiero późnym wieczorem zabrał mnie swoim samochodem".

Aż szkoda zdradzać, co się dalej działo. On chyba nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że każdy by go przejrzał na wylot. Może za wyjątkiem...
Niemniej jednak historia pełna napięć i druzgoczących emocji. W pewnym momentach wywoła w was salwy śmiechu, aczkolwiek nie określiłabym jej jako zabawnej. Odpowiednim stwierdzeniem jest tu słowo ,,życiowa".
Nie szukajcie tu opisów bohaterów, bo są pobieżne i rozłożone w czasie. Czytając ją odczujecie pewnego typu niesprawiedliwość. To, co spotkało bohaterkę, czyli autorkę jest naprawdę okropne. To jej autob...