Pieczęć świetlista

W zilustrowanym reprodukcjami obrazów Grzegorza Ratajczyka i opatrzonym solidnym posłowiem Aleksandra Reimanna, zbiorze „Pieczęć świetlista” – wydanym w redagowanej przez poetę Romana Bąka serii, w której ukazały się tomy poezji Wincentego Różańskiego i MaciejaNiemca, a także Yunusa Emre i Michela Deguy, o „Boskiej Komedii”Dantego Alighieri w nowym przekładzie Agnieszki Kuciak już nie wspominając – Żukowski nie raz i nie dwa odwołuje się do mistrzów. Cytaty z wierszy Konstandinosa Kawafisa i Mieczysława Jastruna posłużyłyza motta do całego tomu. Poszczególne wiersze poprzedził cytatamiz wierszy Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Czesława Miłosza, Julii Hartwig, Juliana Przybosia, Wojciecha Bąka, ale także Emily Dickinson, Rainera Marii Rilkego, Robinsona Jeffersa. Na osobną uwagę zasługują także utwory poświęcone pamięci zmarłych pisarzy, przyjaciół Żukowskiego, którzy żyli i tworzyli w tym samym co on mieście: Zbigniewa Loby i Andrzeja Ogrodowczyka. Nie sposób nie wspomnieć, że najważniejsza część „Pieczęci świetlistej”, czyli poemat „Pieczęć Tau”, będący poetycką formą polemiki z „Traktatem teologicznym”Miłosza, został poświęcony przedwcześnie zmarłemu poecie ZbigniewowiDominiakowi.

Równie chętnie jak do poezji, Żukowski odwołuje się do sztuk plastycznych.
Akcja liryczna wielu jego wierszy rozgrywa się w Rzymie, w Paryżu, w Ziemi Świętej, w Grecji, nad Morzem Śródziemnym. Nie ukrywam jednak,
że od tych wysublimowanych i wyrafinowanych pod względem estetycznym utworów dużo bardziej intrygują mnie wiersze, w których poeta mówi wprost, bez owijania w bawełnę metafory – z perspektywy balkonu wieżowca w Poznaniu, mostu w Ostrołęce czy mola w Sopocie.