Opinia na temat książki Po zmierzchu

Czas upływa, a my patrzymy na tarczę zegara znamionującą każdy kolejny rozdział. Wskazówka przesuwa się nieubłagalnie, bo nic nie stoi w miejscu. Im dłużej czytamy, tym bardziej zagłębiamy się w tokijską noc, zmierzch, północ i zbliżający się świt…

Zaczyna się z pozoru niewinnie – samotnia dziewczyna w kawiarni, samotnie stojąca przed nią kawa i książka w dłoni. Przysiada się do niej nieznajomy student prawa, muzyk, będący w biegu na próbę swojego zespołu. Prowadzą ze sobą rozmowę, która pokieruje dziewczynę w nieznane rejony śpiącego miasta, do dzielnic, gdzie gwarne, nieznane jej życie ciągle się toczy.

Spokojna nostalgiczna książka Murakamiego, w której dzieje się dużo i jednocześnie niewiele: dziewczyna, chłopak, wysłany po mleko do sklepu spracowany urzędnik, love-hotel, sympatyczna zapaśniczka i przedstawiciel mafii na motorze. Usypiająca (ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu) wyprawa w neonowo-oniryczne śnienie. Tu nie trzeba drżeć ze strachu o losy bohaterów, nie ma tu wybuchowej akcji i porywających wydarzeń. Przecież gdzieś w pokoju śpi Eri, a migoczące światło z ekranu telewizora pada na jej spokojną twarz. Oświetla nas błękitnym światłem, ożywia senne cienie w pokoju, zabiera nas w jedyną tego rodzaju miejsko-niemiejską ciszę.

Proste, niespieszne i niebanalne. Inne - japońskie. Kończy się tak samo nagle, jak się zaczyna. Nie ma puenty, nie ma rozwiązania, bo nie ma zagadki i nie ma historii o. Bo ta historia trwa wiecznie, zamknięta w pętli czasu i tarczy zegara na białych kartach książki.

Moje pierwsze spotkanie z Murakamim. Uznaje je za bardzo udane.