Podążając tropem strachu

Na początku miałam wrażenie,że to będzie coś w stylu Chattama, ale za wiele sobie obiecywałam. Hooper nie dostarcza takich emocji i to nie tylko ze względu na sam fakt, że nie ma tu epatowania dosłownymi opisami przebiegu zbrodni. Morderca jest wyrafinowany w tym co robi, jednak autorka pozbawia czytelnika zapoznawania się z całą procedurą przygotowywania zasadzki czy tortur zadawanych ofiarom. Natomiast mamy tu do czynienia znów z agentem profilującym a do tego obdarzonym zdolnościami paranormalnymi. Zwyrodnialec kontra superglina. I rozpoczyna się gra. Dosłownie, bo ofiary to jedynie pionki w tej grze, a strach jest przynętą.

Zamiast przemyśleń prowadzącego śledztwo jest stała wymiana zdań z innymi policjantami czy starą znajomą "po fachu". Samanta również ma zdolności przewidywania i "widzenia" pewnych rzeczy. Odnoszę wrażenie, że to ten element, który spłyca w oczach czytelnika postać agenta. Tak jakby nie był w stanie sam dojśc do ewidentnych przyczyn postępowania mordercy, mimo osobistych szczególnych predyspozycji potrzebuje kogoś kto by mu cały czas uświadamiał reguły. A zatem słabo wypada w moim odczuciu jak na kogoś od kogo uzależnione jest powodzenie dochodzenia. Czy ktoś taki może sobie poradzić z miarodajną analizą wydarzeń i tokiem rozumowania przestępcy?

Książka co do której mam mieszane uczucia. Nieco irytujące, że w śledztwie wiodącą rolę odgrywają nie fakty a wizje i przeczucia. Zastanawiające jest też, że główny śledczy zajmujący się ...

Książka, trzymająca w napięciu od pierwszych stron, jest niesamowitym przeżyciem dla miłośników trudnych do rozwiązania zagadek i zjawisk paranormalnych. Napisana językiem prostym, z niesamowicie rozbudowanymi dialogami bohaterów, z których czytelnik dowiaduje się o grze, jaką prowadzi morderca z członkami specjalnej grupy śledczo-dochodzeniowej. Klimat grozy oraz uczucie strachu potęguje napięcie i wprowadza czytelnika w tajemniczy umysł człowieka gotowego zabić z poczucia straty oraz niesprawiedliwości.