Przywołująca wątki prywatnej biografii opowieść Krystiana Lupy o kondycji współczesnego artysty, o doświadczeniach reżysera, o metodzie pracy z aktorami, nazywanej przez Lupę "droga do postaci". W rozmowie z Beatą Matkowską-Święs o powstałych w latach 1993-2002 spektaklach, reżyser mówi o: - snach i biednych myślach - maskach i charakterach - ofiarowaniu i akcie magicznym - przestrzeni rytualnej i śniącym ciele - erotyce i poczuciu humoru Boga.