Podróż po miłość 1. Emilia

"Podróż po miłość. Emilia" to moim zdaniem bardzo udany debiut Doroty Ponińskiej. W niezwykle ciekawy sposób autorka połączyła ze sobą wątki historyczne i polityczne z powieściową fabułą i fikcją literacką. W opowieści tej przeplatają się nawzajem odmienne światy, odrębne kultury i różne zwyczaje. Wszystko jednak zdaje się być na swoim miejscu i czytelnik może bez trudności nadążyć za trzema odrębnymi wątkami, które w miarę rozwoju wydarzeń zbliżają się do siebie i scalają w kompletną i ciekawą historię.

Rozpoczynając lekturę przenosimy się na Litwę I połowy XIX w. Emilię Konarską poznajemy podczas jej pobytu w klasztorze nieopodal Wilna, gdzie trafiła po śmierci swojej matki. Dziewczyna od dziesięciu już lat przebywa pod opieką sióstr i niebawem ma rozpocząć nowicjat. Ojciec dziewczyny - polski patriota walczył w powstaniu listopadowym, potem został wcielony do carskiego wojska i nie było o nim żadnych wieści. Emilia uważała klasztor za swój jedyny dom, była posłuszną i wdzięczną wychowanką tak, że otrzymała nawet obietnicę od przełożonej - siostry Teodozji, że w przyszłości stanie na czele zgromadzenia. Życie Emilii ulega całkowitej zmianie, gdy pewnego dnia do klasztoru przybywa Tatar Salim z wieściami o jej ojcu. Emilian Konarski dostał się do tureckiej niewoli, skąd można go wykupić za pewną sumę od azerskiego księcia. Emilia dostaje pozwolenie od siostry Teodozji na opuszczenie klasztoru i wypełnienie misji, podróż do Stambułu pod opieką Salima i odszukanie oj...

Napisana pięknym językiem powieść, która za sprawą plastycznych opisów i przyjemnego pióra autorki przenosi w zupełnie inny świat. Warto przeczytać dla bogatego tła historycznego i wspaniałej kultury Orientu.