Polowanie na małego szczupaka

Napisać, że to baśń – to mało. A może kryminalne fantasy (ale takie, że mucha nie siada!)? Z zaskakującym finiszem, który zostawia w głowie o wiele więcej niż to, na co się zanosiło na początku. Powieść Juhani Karila jest – zapewniam! – taką, że porzucicie picie i jedzenie (i inne przyjemności życia codziennego), byleby doczytać do końca. Wciąga jak diabli, upaja i otumania.
W skrócie, żeby zanęcić (użyję wędkarskiej nomenklatury): Elina Ylijaako musi odbyć coroczny rytuał ze szczupakiem w roli głównej – to gra w jej być i jego nie żyć. Cóż jednak poradzić, jeśli w wędkowanie wplatają się siły, które na złośliwościach znają się lepiej niż ja na kołowrotku. Do tego dopowiedzcie sobie klimatyczny, nieco upiorny i straszliwy las, bajeczne jeziora, warwasy, chyłki, wödnika, buki bagienne i gomońską noc, podczas której najlepiej zostać w domu, wieś, w której mieszkają zaiste przesympatyczne postaci (o co najmniej podejrzanej), a domyślicie się, co na Was czeka. Laponia, jej ogrom i dzikość przyrody, jest jednym z głównych bohaterów (tak samo jak pewien stwór jeżdżący samochodem), realizm miesza się tu z folklorem tak namacalnym, że niekiedy trudno odróżnić to, co dziwne od tego, co bywa zupełnie zwyczajne. Człowiek jest tu o właśnie taki, taki malutki. I nic na to nie pomoże nawet i najlepsza policjantka.
Niezwykłe i wyjątkowe „Polowanie” staje się moim czytelniczym „de best”. I nie, nie anonsuję tego dlatego, że obawiam się, że zostanę obłożony klątwą, a moje krowy p...