Popłynę przed siebie jak rzeka

Premiera tej pięknej powieści przeszła beż echa, a szkoda bo jest tu się czym zachwycać. W porównaniu do innych książek reklamowanych jako bestsellery ta weszła na literacki rynek niezwykle skromnie, a niezaprzeczalnie jest od niektórych takich fenomenalnych powieści o niebo lepsza.
Gdyby tego było malo dodam, że to debiut, choć trudno mi w to uwierzyć.

Autorkę zainspirowały autentyczne wydarzenia z 1949r dotyczące zniszczenia miasteczka Iola.
Rzeka Gunnison zatapia farmę i ukochany sad brzoskwiniowy 17 letniej Victorii. Dorastająca w towarzystwie mężczyzn bohaterka musi poradzić sobie sama, również z ciężarem macierzyństwa i stratą.

W kategorii książek poruszających zajmie wysoką lokatę, ale jeszcze wyższą w kategorii historii pięknych, zaspokajajacych nasze literackie ego wspaniałymi opisami przyrody, czy lirycznymi metaforami o życiu. Znakomity debiut.
Komu ją polecam? W szczególności wielbicielom Gdzie śpiewają raki.❤

„Popłynę przed siebie jak rzeka” to opowieść o dorastaniu i podejmowaniu trudnych decyzji. O miłości i o stracie. O przemijaniu i o podziałach społecznych jakie miały miejsce w XX wieku.

17-letniej Victoria, mieszka gospodarstwo na farmie brzoskwiń. Jest jedyną kobietą w rodzinie, która dba o ojca, brata i wuja. Nikt nie myśli o jej potrzebach. Nikt nie podpowie jej co się dzieje z jej ciałem gdy dojrzewa. Jest samotna i przygnębiona.

Pewnego dnia los Victorii splata się z losem Wilsonem. Jest to młody chłopak z tajemniczą przeszłością. Jest włóczęgą, który chce żyć po swojemu.

Czy Victoria i Wilson będą w stanie dać sobie wzajemnie szczęście? Czy raczej każde z nich znajdzie swoją drogę i będzie podążać za swoimi marzeniami i pragnieniami? Przekonacie się sami.

Książka potrafi dostarczyć wielu emocji. Od złości, po poczucie niesprawiedliwości i smutku. Los Victorii nie będzie na pewno obojętny czytelnikowi. Czytając było mi jej bardzo szkoda, a z drugiej strony podziwiałam ją za siłę.

„Popłynę przed siebie jak rzeka” jak tytuł wskazuje jest o życiu, które płynie jak rzeka. I obojętnie czy jest ono spokojne czy pełne problemów i wzbiera jak rzeka, pływnie dalej. Lektura jest bardzo przejmująca, mądra i refleksyjna. Nie ma tutaj dynamicznej akcji. Raczej biegnie ona powoli. Autorka posiada piękny i barwny styl pisania, który ujął mnie od pierwszych stron. Zarówno opis rozwa...

Przypadkowe spotkanie, miłość bez uprzedzeń, decyzja, która zmieni życie wielu ludzi

Victoria ma zaledwie siedemnaście lat, ale spoczywa na niej odpowiedzialność prowadzenia gospodarstwa na rodzinnej farmie brzoskwiń. Jest ona także jedyną kobietą w rodzinie.

Wilson to z kolei młody. włóczęgów, wysiedlony z plemiennej ziemi, z tajemnicami i gotowy zacząć żyć po swojemu.

Teoretycznie wiele ich dzieli. Jednak jedno przypadkowe spotkanie splata ich losy i wywołuje lawinę kolejnych wydarzeń.

Victoria ucieka w góry, walczy o przetrwanie, rzeka zatapia jej farmę i sad. Ona musi odnaleźć w sobie siłę i wytrwałość.
O właśnie o sile jest ta książka. O dorastaniu, dojrzewaniu, o miłości, o przetrwaniu.

I nawiązując do tytułu, oraz rzeki która zalała farmę Victorii mamy tutaj filozoficzne rozważania o życiu. O tymże że jest jak rzeka – wzbiera i wędruje naprzód, nawet gdy natrafia na ramę.

Piękne przesłanie i piękna książka, warta przeczytania.