Opinia na temat książki Poradnik dla dżentelmena o występku i cnocie

Oj Monty, Monty...
I co ja mam o Tobie napisać?
Będzie gorzko. I słodko.
Może słodko-gorzko, z przewagą na gorzko.

Przez większość tej historii bardzo mnie umęczyłeś. Razem z Felicity. I Percy'm (którego, nawiasem mówiąc, najmocniej polubiłam).
Zapytałbyś: dlaczego?
No właśnie, dlaczego? Problem w tym, że sama nie wiem.
Zaczęłam czytać "Poradnik dla dżentelmena o występku i cnocie" z pozytywnym nastawieniem, jednak mój entuzjazm dość szybko przygasł. Było ciekawie i całkiem przyjemnie, ale coś mi nie grało. Po kilkudziesięciu stronach zdałam sobie sprawę, że wcale mnie nie wciągnęła. Że wcale nie czekam na kolejne wydarzenia, że wcale nie miałam ochoty przekręcać kolejnych kartek. Że wcale nie zapałałam do Ciebie sympatią, panie Montgue. I takim oto sposobem odpuściłam. Położyłam na półce i kazałam Ci czekać. Może nie pozwoliłam Ci się wykazać. Może powinnam była dać Ci więcej czasu, żebyś mnie do Siebie przekonał... Tymczasem z półki wracałeś do mnie tylko co kilka dni, na bardzo krótkie chwile. Męczyłam się, ale chciałam poznać całość historii. Jej finał. Twoje zwycięstwo. Lub Twoją porażkę. Nie byłam pewna, jak się z tego wykaraskacie. I czy w ogóle.
I tak oto, po częstym przymuszaniu się do czytania, w końcu się udało. Udało mi się skończyć. Ale udało mi się również Cię polubić. Was polubić. Po tym wszystkim, może dopiero za połową, może dopiero pod koniec. Może dopiero wtedy, kiedy zobaczyłam w Was pewną... dojrzałość.

Ostatecznie kończę Waszą historię z lekkim uśmiechem. Może nie jest to największy, najpiękniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek widzieliście, ale zawsze to uśmiech. Po długim czasie mogę w końcu powiedzieć: Monty, Ty szaleńcu! Fajnie, że Cię poznałam.