Opinia na temat książki Problem trzech ciał

Postanowiłam sięgnąć po „Problem trzech ciał” zaintrygowana kontrowersjami wokół serialu, zwłaszcza, że z literaturą dalekowschodnią nie miałam zbyt wiele do czynienia. Co uderza, to przede wszystkim niewielki udział emocji bohaterów. Oni nie rozpaczają, nie złoszczą się, nie są zawiedzeni… to czasami jest tak przytłaczające, jakby czytało się o maszynach. Jednocześnie pozbawione emfazy opisy sprawiają, że czytając np. o katowaniu w czasie rewolucji kulturalnej, czy masowym wycinaniu wiekowych drzew, jeżą się włosy na głowie. Ten oszczędny, rzekłabym nawet techniczny styl pisania nie wszystkim może pasować. Nie ma też co się tu doszukiwać komizmu, ironii, sarkazmu, mrugania okiem do czytelnika. Nie twierdzę, że autor nie ma poczucia humoru, tylko po prostu w tej książce coś takiego nie występuje. Jako przedstawiciel gatunku science fiction „Problem trzech ciał” pełny jest fragmentów czysto naukowej narracji, lub rozważań filozoficznych o naturze człowieka. Dla zwolenników szybkiej akcji takie wyhamowanie może być uciążliwe. Mam jednak nieodparte wrażenie, że w tej książce dynamiczna akcje nie jest priorytetem. Te wszystkie braki sprawiają, że „Problem trzech ciał” to książka bardzo nieoczywista, stawiająca mnóstwo pytań, a nie dająca odpowiedzi. Ogromnie poruszające jest też posłowie autora, odkrywające co go ukształtowało i co tak naprawdę niepokoi go w perspektywie kontaktu z cywilizacją pozaziemską. Warto przeczytać, bo tego w serialu raczej nie będzie.