Opinia na temat książki Prowansalski balsam na złamane serca

Tracąc ukochanego traci się część siebie i chyba to miejsce próbuje się wypełnić przy pomocy wspomnień. Heidi nie potraf żyć bez niego, on nadal wypełnia jej myśli. Czuje, że zwariuje, gdy nie będzie odczuwać podskórnie tej obecności, pragnie zatrzymać go blisko, w każdym możliwym detalu. Ta pamięć wypełnia jej codzienność, ale też stwarza mocny mur, przez który nie mogą się inni przebić. Wszechobecność Henry'ego bywa momentami przytłaczająca, ale nie tylko dla osób, które pragną by Heidi wyszła z tego otępienia, również dla czytelnika.

Okładka, tytuł mogą wskazywać na kolejną słodką książkę spod znaku lekkiego romansu rozgrywającego się na tle Prowansji, a tu mamy w pierwszej części treść zdominowaną przez ból rozstania, zmaganie się z trudną sytuację do zaakceptowania przez główną bohaterkę. To tych, których najmocniej kochaliśmy najdłużej opłakujemy. I czy ktoś może za nas zdecydować jak długi ma być czas żałoby? Ale bliscy martwią się stanem kobiety i wysyłają ją na wakacje do Prowansji, do osobliwego domu. To nie tyle ludzie zajmują się nim, co on potrafi zadbać o ludzi, ma wpływ na bliskie relacje z innymi.Wyjątkowe miejsce i charakterystyczni bohaterowie, którzy się tam znaleźli tworzą specyficzny klimat tej książki. Choć przyznaje, w pewnym momencie pojawia się uczucie przewidywalności, jak historia potoczy się dalej. Dzięki narracji nie odczuwa się jednak zwykłej banalności.

Dla dusz zranionych ostatecznym rozstaniem, balsamem mogą stać się zwykle, drobne rzeczy. Zaczynając cieszyć się z drobiazgów, dostrzegając radość w codziennych czynnościach łatwiej godzimy się ze startą. I takie proste jest przesłanie tej historii.