Przerwana lekcja muzyki

Przed lekturą „Przerwanej lekcji muzyki” zapoznałam się z opiniami innych czytelników i z niemałym zdumieniem zauważyłam parę negatywnych opinii. Niemożliwym był dla mnie fakt, że książka, na której podstawie powstał tak rewelacyjny film, może być przeciętna bądź słaba. Niestety, przekonałam się, że w istocie jest to możliwe.

Początek zapowiadał bardzo ciekawą i zajmującą lekturę. Głównie za sprawą pierwszych rozdziałów, w których autorka opisuje jasno swój stan oraz przemyślenia. Okazuje się, że właśnie tylko przemyślenia Susanny Kaysen są najmocniejszym atutem „Przerwanej lekcji muzyki”. Około połowy książki coś zaczęło się psuć. To, co było bardzo dobre w filmie, czyli: dialogi, ukazanie relacji między pacjentkami szpitala psychiatrycznego (także pacjentkami i personelem medycznym), w książce wypada o wiele gorzej. Z czasem niektóre dialogi zaczęły mnie nużyć, aż w końcu kazały mi odłożyć dalszą lekturę na długie tygodnie.

Tym większym zdziwieniem napawa mnie fakt, iż „Przerwana lekcja muzyki” napisana jest stosunkowo prostym językiem (jak na jej niełatwą tematykę), posiada sporą liczbę krótkich rozdziałów, co ułatwia czytelnikowi szybsze czytanie, a jednak coś sprawia, że książka w niektórych momentach nuży i nie pozwala do siebie powrócić.
Wspomniane wcześniej przemyślenia autorki z pobytu w szpitalu psychiatrycznym a także opisy funkcjonowania ludzkiego umysłu oraz jej postrzeganie życia i ludzkiej psychiki – to wszy...

"Przerwana lekcja muzyki" to obraz Jana Vermeera.
"W kameralnym pomieszczeniu przedstawiono młodą kobietę w białej chuście, błękitnej sukni i czerwonym kaftanie, która była zajęta grą na lutni. Zaprzestała lekcji, by zająć się czytaniem listu, prawdopodobnie miłosnego, przekazywanego jej przez młodego mężczyznę".
Obraz ten stał się inspiracją do nazwania tak książki, która opisuje pobyt autorki w szpitalu psychiatrycznym.
Susanna po próbie samobójczej zostaje umieszczona przez swoich rodziców w szpitalu psychiatrycznym. Zostaje zdiagnozowana u niej osobowość borderline.
Początkowo życie dla niej w szpitalu jest trudne. Nie potrafi trzymać się rygoru. Z czasem poznaje sporo barwnych osobowości i zawiera przyjaźnie.
Zauważa, że w szpitalu nie lubią grzecznych pacjentek, handel valium kwitnie w najlepsze, a niektóre zachowania są przemilczane.
Czytając o tym wszystkim co działo się w ówczesnej służbie zdrowie, to o czym opisuje nam autorka, co ją spotkało, jak podchodzili do pacjentów chorych psychicznie, w pewnym momencie zaczełam się zastanawiać czy to wszystko mogło być prawdą.
Jak biedni muszą być ludzie, których zdrowie psychiczne szwankuje. Jak może to być wykorzystywane przez tych "zdrowych" i wyżej postawionych.
To pewnego rodzaju pamiętnik autorki z pewnego okresu jej życia, który po części był jej więzieniem,ale i ucieczką przed rzeczywistością. To książka, która mimo małej objętości wymaga od nas skupienia, a ogrom emocji może w pe...