Przeżyłam. Pamiętnik więźniarki obozu Auschwitz-Birkenau

Czasami ciężko jest napisać recenzję, kiedy serce wciąż krwawi po przeczytaniu tak prawdziwej książki. Oczywiście czytałam ją w formie pdf. To jakby bardziej surowsza wersja książki papierowej, gdyż wiele zależy do wydawców jak potrafią ją przedstawić. Nieraz wystarczy rzut oka, by okładka przykuła naszą uwagę, dlatego staram się czytać tylko wersje papierowe. Tutaj był to prawdziwy wyjątek.
Temat obozów zawsze był dla mnie ciężki. Jestem osobą niezwykle wrażliwą na punkcie krzywdy wobec innych i nawet moje pojęcie nie chciało się przedostać do tak drastycznych wydarzeń. Wszystko przez to, że autorka opowiada o wszystkim bardzo spokojnie. Jakby każdego dnia przypominała sobie swój trud i oswajała się z nim. To niezwykle czuła i miła osoba. Ona wie, że historia, którą zawarła w książce może być dla niektórych ciężkim przeżyciem. Wie, że nie każdy pojmie wartość jej słów. Zupełnie jakby napisała ją po to, by samemu nie zapomnieć. Byśmy również i my wyrzucili z siebie poprzez łzy, spowodowane czytaniem jej, całą masę zaległych stresów i smutków. Byśmy czytając doznali oczyszczenia.
Wydaje mi się, że nie znajdzie się tutaj osoba, która nie byłaby wzruszona tym, co przeczytała. Na świecie jest wiele książek o podobnej tematyce, jednak to właśnie ta otrzymuje ode mnie miano wyjątkowości. W swej prostocie zawarła ból obozowych dzieci. Nie tyle złe i podłe osoby, ale i te dobre, które sprawiły, że zapadły jej w pamięci. Powiedziałabym nawet, że ten pamiętnik jest jakby o...

37255 tym była, numerem...

Zofia Bator urodziła się 3 czerwca 1920 roku w Radomiu, gdzie spędziła swoje dzieciństwo i lata młodości.
Odznaczała się wyjątkowymi zdolnościami plastycznymi. Niestety nie dane jej było kształcić się w tym kierunku, ponieważ gdy miała 19lat wybuchła wojna.
Została wciągnięta do Szarych Szeregów, jako łączniczka o pseudonimie "Niezapominajka".
Niestety została złapana przez Gestapo, gdzie pięć miesięcy była więziona , bita i przesłuchiwana, a na koniec wywieziona do obozu w Auschwitz- Birkenau.
Pani Zofia nie chciała dzielić się tym co ją spotkało, jednak dopiero pod koniec swojego życia za namową swoich wnuków odważyła się by o tym wszystkich nam opowiedzieć. Zastrzegła jednak, że publikacja ma nastąpić dopiero po jej śmierci. 🥺
Książka to pewnego rodzaju pamiętnik w której poznajemy losy pani Zofii, to co przeżywała każdego dnia, z czym dane było jej się zmierzyć, dosyć dokładnie opisuje swoje koleżanki niedoli,opisuje okrucieństwo każdego dnia w obozie.
Nie zliczę ile razu ściskało mnie w gardle i powstrzymywałam zły.
Patrząc na zdjęcie pani Zofii, uśmiechniętej z promiennym spojrzeniem ciężko uwierzyć w to co przeszła. Czy po czymś takim można zacząć żyć normalnie, czy to do człowieka nie wraca?
Ciężko na te pytania odpowiedzieć.
Książka zawiera ogrom ilustracji z rysunkami pani Zofii oraz prywatnymi zdjęciami. Rysując dawała nadzieję koleżankom , że wszystko będzie dobrze. Rysowała je piękne, za...

Książka urzekła mnie już od pierwszych stron – tak, właśnie, urzekła. Pani Zofia skupiła się nie na traumach, krzywdach, cierpieniach – oczywiście opisywała obozowe koszmary, ale nie w pierwszej kolejności. Najpierw opisała bowiem dobro, jakiego doznała za drutami KL Auschwitz-Birkenau. Od przyjaciół, a czasem od zupełnie obcych ludzi, których imion nigdy nawet nie poznała. To głównie dzięki temu, jak sama twierdziła, udało jej się przeżyć obóz. Sama zresztą również często pomagała współwięźniom, jeśli tylko miała taką możliwość. Kilka razy cudem wywinęła się śmierci. Pani Zofia wspominała też o swoim talencie plastycznym i o tym, jak rysowała portrety współwięźniarek. Przedstawiała je zawsze z zadbanymi fryzurami i w eleganckich strojach – jako kobiety „z wolności”, a nie więźniarki obozu koncentracyjnego.

Wspomnienia Pani Zofii nie są grubą ani długą książką. Kończą się smutną i, niestety, bardzo aktualną refleksją, a świadomość, że niebawem odejdą ostatni świadkowie tych wydarzeń, jeszcze bardziej boli. Ale, w ostatecznym rozrachunku, to książka o tym, że i w obozowym piekle można było pozostać człowiekiem, nie tracąc wiary ani w Boga, ani w dobro, ani w innych ludzi.