Przysłona

Jeśli postawiłabym przed sobą wyzwanie opisania, z jakich składników zbudowana jest „Przysłona“ to w pierwszej kolejności wspomniałabym o wiejskiej mentalności oraz życiu na emigracji. Dałoby to pewne wyobrażenie o miejscu i podziale czasu, częściowym temacie. By obraz fabuły stał się jasny, by okiełznać podszepty wyobraźni — postawiłabym na kolejny ogólnik, czyli relacje z bliskimi. Dzięki temu mielibyśmy już trzy banały, które mogłyby z powodzeniem zastąpić opis. I jeśli ktoś w tym miejscu ośmielił mi się przerwać moją zabawę uwagą pokroju „brzmi jak każda inna powieść“, to mogłabym odetchnąć z ulgą i pokiwać głową, by mieć najgorsze za sobą. Bo „Przysłona“ tematem jest wtórna, a jedynie formą odrobinę się bawi, tyle że niezgrabnie, co przytłacza resztę. Gdzieś między stronami wychodzą na jaw rodzinne tajemnice, kilka skrywanych uraz czy trudy opieki nad starszymi, co ma być esencją powieści, jej najważniejszą zawartością, ale już przez samo napisanie tych słów muszę zmarszczyć w niezadowoleniu nos. Bo może wydawnictwo Cyranka nie wydaje powieści złych, może w autorce widać potencjał, ale tak zmęczyła mnie ta miniatura, że nie mam siły o niej myśleć.

Nagroda Krakowa Miasta Literatury UNESCO.