Psychiatrzy. Sekrety polskich gabinetów

Piętnaście wywiadów z najlepszymi polskimi psychiatrami pozwala nam na poznanie tajników ich pracy. Nie jest to łatwa praca, trzeba być bacznym obserwatorem, umieć słuchać i zadawać odpowiednie pytania by postawić diagnozę. Psychika ludzka ciągle skrywa wiele tajemnic, leczenie także nie jest łatwe, nie ma uniwersalnej pigułki na "szczęście". No i co to znaczy, że ktoś jest normalny, skoro każdy z nas jest inny? I jak być w normie gdy żyjemy w pędzie, w pogoni za pieniądzem, w permanentnym stresie i lęku?
Ewa Pągowska udowadnia, że psychiatra też człowiek i stara się pomóc swoim pacjentom. Wywiady są o wszechobecnej depresji, o lękach i schizofreni, o uzależnieniach, nałogach i wychodzeniu z nich, o seksie i problemach z nim związanych, o tym czym są zaburzenia osobowości. Jest też rozmowa o innych niż farmakologiczne metodach leczenia , o okrytych złą sławą elektrowstrząsach, nadal czasami stosowanych z sukcesem. Inne rozmowy są o problemach psychicznych dzieci, młodzieży i osób starszych.
Autorka próbuje też odczarować złą sławę szpitali psychiatrycznych, którym ciągle daleko do ideału, brakuje personelu, miejsc na oddziałach.
Myślę, że to bardzo potrzebna książka, może komuś pomoże podjąć decyzję o wizycie u psychiatry. W XXI wieku nie powinno to być stygmatyzujące ani wstydliwe, nie musimy być sami gdy życie sprawia nam ból lub mamy problemy. Nie musimy być sami. Możemy mieć fachowe wsparcie.
Polecam, warto przeczytać.

Uwaga, uwaga!
Według Instytutu Psychiatrii i Neurologii „na różnego rodzaju zaburzenia psychiczne cierpi 8 mln dorosłych Polaków, a gdyby dodać dzieci i młodzież, liczba ta wzrosłaby o dalszych kilka milionów".
8 milionów, czyli mniej więcej co czwarty z nas. Statystycznie w najbliższym otoczeniu mnóstwo jest osób z zaburzeniami, mniejszymi, bądź większymi. Tylko my o tym nie wiemy, a często nie wiedzą nawet zainteresowani. Znajomi, znajomi znajomych, ktoś z rodziny, a może dopadło nas samych, tylko nie mamy świadomości lub podejrzewamy, ale nie chcemy się przyznać nawet przed sobą.

A co my wiemy o chorobach psychicznych? No coś tam wiemy, trochę o tym, trochę o tamtym. I w tej naszej niewiedzy zawarta jest moc książki „Psychiatrzy…”. To kompendium wiedzy dla laika, a także usystematyzowanie i rozszerzenie wiadomości na temat chorób duszy, poprawnie = zaburzeń psychicznych. Zresztą ten termin zdaniem jednego z autorytetów w książce, jest dużo mniej stygmatyzujący lub autostygmatyzujący niż przypięta łatka „chory psychicznie”. Nie powinno się też na przykład mówić o uzależnieniu (od alkoholu, narkotyków, smartfona itp), tylko o „zaburzeniu używania”. Coś w tym jest.

Nie będę się rozpisywać o treści, ani konstrukcji książki - piętnastu wywiadach z ekspertami i piętnastu aspektach psychiatrii - od schizofrenii, poprzez uzależnienia, depresje, psychogeriatrię, aż po psychiatrię sądową i przewidywane zaburzenia psychiczne związane z aktualną pandemią...