Renegat

Drobna uwaga na początek, podobnie jak w przypadku opinii o tomie pierwszym: Przemyślenia poniższe powstały podczas odświeżania sobie przeze mnie serii, przed przeczytaniem premierowego czwartego tomu serii - "Młodego" (przełom maj/czerwiec 2017).

Rok 2007. Pamiętam, że jakoś tak szybko zleciał ten rok od premiery "Nocarza". Premiera była zdaje się w okolicach stycznia/lutego. Tom drugi już czytałem nie na próbę :).
Książka daje Czytelnikowi przed gałki oczne nowe miejsca, nowe postacie i nowe spojrzenie na cały wampirzy bajzel, tym razem jak słusznie ostrzega już sam tytuł, całkowicie z drugiej strony barykady.

Ponownie jak poprzednio Czytelnik wie czego się spodziewać.
Cytując (niemal) z opinii mojej tomu "Nocarz" - No bo, o to mamy (tego samego) ludzika, trafia do (tym razem innej) zwartej grupy społecznej, pokazuje mu się (trochę inne) zasady i zabawki, on się zachłystuje, potem bach, bach, bach konfrontacja z tymi drugimi i napięta końcówka i lecimy do trzeciego tomu.

No może i (znowu) schematycznie, ale ... i tak czyta się to przyjemnie, ale ... i tak wiedziałem że kupię "Nikta", no bo jak już dwa tomy na półce, to jak to tak bez wieńczącego...
No i przekonujesz sam siebie, że przecież czytało ci się dobrze.

Po dziesięciu latach tom drugi "przygód" pana Arleckiego NADAL jest w porządku, podobnie jak poprzednik NADAL wciąga - choć pamiętam że wtedy, za pierwszym razem po przeczytaniu książki, głównie poprzez zakończeni...

Co się stanie, gdy zmienimy strony?

Ranny Vesper wpada w ręce Renegatów, którzy za wszelką cenę próbują utrzymać go przy życiu. Jest pojony prawdziwą krwią i staje się pełnowymiarowym wampirem. Dla jednych jest legendą, a innych zdrajcą. Jak czuje się sam Vesper w tej sytuacji? Kto tak naprawdę jest “dobrym”?

Vesperowi zupełnie zmienia się reputacja. Jedni oddalają się od niego, bo tracą szacunek za zdradę, której się dopuścił, a inni wręcz lgną do niego, aby uzyskać coś od samej legendy. Mężczyzna wie jednak komu chce zaufać, a krąg tych osób co chwilę się zmniejsza. Będąc na terenie wroga musi się pilnować. Jednocześnie widzi inną perspektywę, co zaczyna mu mieszać w głowie. Vesper przechodzi przemianę i z żołnierza, który ufał swoim przełożonym bezgranicznie, zmienia się w osobę, która obserwuje i dostrzega, że tak naprawdę nikt nie jest idealny.

Jest to druga część cyklu i z przykrością przyznaję, że trochę słabsza od poprzedniej. Jeszcze jednak sporo przede mną, więc liczę, że historia wróci na swoje dobre tory. Magdalena Kozak funduje nam niesamowicie dopracowane sceny militarne, ale również ciekawą fabułę i bohaterów, którzy cały czas zaskakują. Cieszę się, że ta książka to nie wyłącznie bitwy, a też interesujące rozwinięcie losów bohaterów, którzy z każdą kolejną kartką stają się nam bliżsi. W tej części autorka skupia się również na aspekcie psychologicznym głównego bohatera, co bardzo mi się podobało.

To idealna pozycja dla m...