Rodowa klątwa

Po bliskim kontakcie z "Czarnym brylantem" mój stosunek do "Rodowej klątwy" był mocno sceptyczny. Pierwsza myśl w trakcie lektury: "O borze zielony, znowu?!?" a kolejna: "No pięknie, tylko wilkołaków jeszcze brakuje". Odruchowo założyłam pojawienie się jakiegoś Edwarda. Ale to Camp nie "Braterstwo wilków", żaden Van Helsing z krzaków nie wyskoczy. W nudnawym początku autorka stara się przykleić do romansu motyw paranormalny co nie nastawia do lektury pozytywnie. Nie mniej, jak już się przebrnie przez zwały mułu przy brzegu i zanurzy bardziej, "Rodowa klątwa" zyskuje na walorach. Camp rezygnuje z wątków nadprzyrodzonych, ograniczając senne majaki do minimum. Uwagę bardziej niż tajemnicze upiory zaprząta wątek kryminalny i zagadki z przeszłości; wbrew pozorom podane całkiem z sensem. Pomimo pierwszych kwasów "Rodowa klątwa" okazała się romansem dobrym, z kryminałem jak na romans całkiem niegłupim. Wadziły mi "momenty" i różowe opary wciskane - mam wrażenie - na siłę, lecz jako ich nie-fan nie jestem też stroną obiektywną. Pomijając ten jeden dysonans i drętwy początek "Rodowa klątwa" to nastrojowe, wdzięczne czytadło do poczytania po zmierzchu.