Rok na końcu świata

Mała, "zabita dechami", używając potocznego języka, wioska gdzieś na południu Polski i trzydziestoletnia Rita Antkowicz - kobieta z miasta, przyzwyczajona do wygodnego życia to dwa kompletne przeciwieństwa, które bardzo mocno się przyciągnęły w powieści "Rok na końcu świata" Renaty Adwent.

Ritę poznajemy w dość przełomowym momencie jej życia, kiedy zmęczona życiem w związku z Mikołajem postanawia na jakiś czas rozstać się z mężczyzną, aby poszukać odpowiedzi na pytania o istotę miłości. Jak się okazuje kobieta nie pierwszy raz kończy związek praktycznie bez wyjaśnienia i na własne życzenie wybiera samotność.

Dlaczego tak się dzieje?...

Rita to mocno niezdecydowana dziewczyna, niepewna i zagubiona. Z jednej strony pragnie miłości, z drugiej skutecznie przed nią ucieka na zasadzie "chciałabym, a boje się". W tej niewygodnej sytuacji przychodzi jej z pomocą nieżyjąca ciotka Antonina, która zapisała dziewczynie w testamencie całe swoje gospodarstwo w Bartnicy - małej, uroczej wiosce na końcu świata, gdzie jako dziecko Rita spędzała wakacje. Bohaterka decyduje się na wyjazd, aby z dala od dotychczasowych problemów zdystansować się do świata i do samej siebie. I oto po długiej podróży trafia wreszcie do swego nowego - starego domu z ogrodem, który "na dzień dobry" trzeba dokładnie wysprzątać. Okazuje się, że nie ma łazienki, wodę można czerpać z prowizorycznego ujęcia, ogrzewanie pochodzi jedynie z pieca opalanego drewnem. Ale pomimo tych wszystkich nie...

„Rok na końcu świata” to typowa publikacja jakich na rynku wydawniczym jest wiele. To pozycja o poszukiwaniu swojego „ja” i jego akceptacji, o poszukiwaniu siły i wiary w siebie. Mnóstwo opisów miejsc oraz emocji. Myślę, że miłośnikom tego gatunku przypadnie do gustu, ale całkiem możliwe, że nie wszystkim.