Opinia na temat książki Rzeczy, których nie wyrzuciłem

Ciężko wrócić do normalności po stracie kogoś bliskiego, gdy wszystko wokół przypomina o wspólnie spędzonych chwilach. Oprócz wspomnień pozostają też książki, gazety, notatki, ubrania. Marcin Wicha w „Rzeczach, których nie wyrzuciłem” wyznacza swojej książce rytm poprzez właśnie takie niepozorne materialne pozostałości po zmarłej mamie. Sortowanie książek wzbudza w nim wiele emocji. Przypominają mu się przyjemne, ale też i smutne chwile. Przywołuje dzieciństwo spędzone w czasach PRL-u, przypomina sobie matczyną charyzmę. Opisuje tytułowe niewyrzucone przedmioty.
•••
Z rozdziału na rozdział subtelnie podążałam śladami mamy Marcina Wichy. Widziałam ją oczami syna, który, nie da się tego ukryć, tęskni, ale stara się pogodzić z jej odejściem, bo „taka jest kolej rzeczy”.
•••
To jest książka dość emocjonalna, ale jednak nie tylko straty dotyczy. Ciekawostki literackie przenikają się tutaj z anegdotami, które przypominają się niespodziewanie jako dopełnienie książkowych opowieści. Sposób, w jaki Wicha ubrał w słowa wspomnienia i myśli, bardzo do mnie przemawia. Pora się zabrać za lekturę „Jak przestałem kochać design”.