Sekrety domu wśród róż

Marta to trzydziestolatka, która rozpoczyna pracę w Brukseli, jako gosposia zamożnej rodziny arystokratów. Dla dziewczyny to żaden problem rzucić wszystko i tak po prostu wyjechać. Marta wychowuje się bez ojca, który zostawił ją i jej matkę i podróżuje po świecie. Dziewczyna bardzo dokładnie wypełnia swoje obowiązki w nowej pracy, ale bardzo szybko dostrzega, że jej pracodawcy są dziwni. W przepięknej posiadłości mieszka baronowa Josephine, jej syn Paul z żoną Helene i trzyletnim synkiem Victorem. Marta dostaje regulamin pracy, który zawiera nakazy, ale również zakazy, których musi przestrzegać. Z czasem na jaw wyjdą wszystkie skrywane tajemnice.

„Sekrety domu wśród róż” to historia z kryminałem w tle. Podczas lektury nie zabraknie dreszczyku emocji.

Zakończenie jest ogromnym zaskoczeniem. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw.

Przepiękna, klimatyczna okładka, wręcz zachęca, żeby sięgnąć po tę lekturę.

Polecam.

„[...] rodzinne brudy są jednak znacznie trudniejsze do uprzątnięcia”.

Trzydziestoletnia Marta odziedziczyła geny po ojcu, który pasjonował się fotografią, lubił podróżować i nie bał się ryzyka. Gdy była nastolatką, ojciec wyjechał w daleką podróż i do tej pory nie wrócił ani się nie kontaktował. Dla niej zawsze był autorytetem. Dziewczyna została z nadopiekuńczą matką, Adelą. Teraz kobieta ma okazję zacząć pracę w Belgii u bogatych baronów, więc nie waha się ani chwili dłużej i postanawia wyjechać, zostawiając współlokatorkę samą. W drodze do rezydencji, w autokarze poznaje miłego Franka, z którym ma nadzieje spotkać się w dni wolne od pracy. Dom państwa de Vigue mieści się na odludziu i jest porośnięty krzewami róż. To wzbudza zachwyt u Marty. Nie spodziewa się, że spotkanie ze starszą arystokratką Josephine, jej posępną synową Hélène, synem Paulem i trzyletnim wnuczkiem Victorem będzie należeć do przyjemnych. Starodawny wystrój domu, wiszące na ścianach obrazy budzą niepokój, ale także zaciekawienie. Podczas pobytu dzieją się dziwne rzeczy, a poprzednia gosposia zniknęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Czy ta rodzina może coś ukrywać? Dlaczego Marta nie ma wstępu do niektórych pomieszczeń?

„Prawda jest dobra, ale tylko w odpowiedniej ilości. Jej nadmiar może bezpowrotnie zniszczyć piękne, dziecięce wspomnienia”.

Sylwia Michniewicz stworzyła powieść z nieszablonowymi postaciami, które wnoszą do fabuły nutę dreszczyku i grozy. Nietypowe zac...

Myślałam, że "Sekrety domu wśród róż" będą przynudnawą historią obyczajową z jakąś tam rodziną tajemnicą w tle, ewentualnie romansem (nie wiem dlaczego w głowie stworzyłam sobie obraz, że z pewnością będzie dotyczył właściciela starego dworu i głównej bohaterki). No widzicie, nigdy jeszcze nie trafiłam szóstki w lotto i z fabułą się totalnie nie wbiłam, taki mały spoiler, że tego nie będzie.
Kiedy sprawdziłam, że ta książka to debiut, nie mogłam w to uwierzyć. Konstrukcja fabuły, postaci jest świetna! Po przeczytaniu opisu zwizualizowałam sobie pewien zamysł ale ma się on nijak do prawdy! WOW! Kompletnie dałam się zmanipulować autorce i mieszkańcom zabytkowej posiadłości, czułam się niczym Marta, główna bohaterka: powoli zacierała się we mnie granica co w tej powieści jest prawdą, kto jest czarnym charakterem, jaka zbrodnia czyha za rogiem! A koniec? Matko! TO BYŁO DOBRE! Jednakże te finalne rozdziały, choć wiadomo wszystko pięknie wyjaśnią, jak to w książkach z zamkniętym zakończeniem bywa, to zostawiło we mnie wiele smutku.
Książkę czyta się błyskawicznie, pisana jest w trzeciej osobie, trafia się nam nawet parę rozdziałów z perspektywy mamy głównej bohaterki, oraz Franka (mężczyzny, który jedzie do Belgii autokarem obok Marty, nie zdradzę, czy odegra jakąś rolę w tej historii). Całość wypada bardzo pozytywnie, "Sekrety domu wśród róż" stanowiła dla mnie świetną odskocznię od romansów. Będę czekać na kolejne książki od autorki, bo jej styl bardzo przypadł mi do...

Czasem to my sami jesteśmy swoimi największymi demonami i wrogami.

Są takie historie, które bierzemy za pewnik. Już na starcie domyślamy się zakończenia i celu do jakiego zmierzają bohaterowie. Jesteśmy przekonani że rozwiązanie zagadki mamy w kieszeni i nagle przychodzi ten jeden moment, który wszystko wywraca do góry nogami i okazuje się, że autor od samego początku bawił się z nami w kotka i myszkę.

Tak właśnie można podsumować książkę Sylwii Michniewicz.


➡️ Z pozoru mamy wszystko podane na tacy. Możemy czuć się nawet troszkę rozczarowani, że autorka poszła tak utartym schematem i nagle... BUM!

➡️ Nie mogę zbyt wiele napisać, aby nie popsuć Wam niespodzianki, ale czapki z głów temu kto przewidział jak potoczy się ta historia.

➡️ Mam problem z przyporządkowaniem książki do konkretnego gatunku. Jest to powieść obyczajowa z nutką romansu, ale również elementami thrillera. Czyli tak naprawdę każdy znajdzie coś dla siebie.

➡️ Historia wciąga od pierwszej strony. Zabytkowy dom pełen antyków, pamiątek wprowadza elementy grozy, choć mogłoby być ich ciut więcej. Miałam również wrażenie, że Pani Sylwia bawi się formą dzięki temu dostajemy nieszablonową opowieść.

➡️ Bohaterka wzbudza sympatię, choć jest moim całkowitym przeciwieństwem. Chciałabym przynajmniej w połowie być tak odważna i niezależna.

➡️ Minusy?

Brakowało mi rozwinięcia wątku matki Marty i jej uzależnienia, a także relacji Marty i...