Skandalistka

Kilka słów o Skandalistce, którą połknęłam wczoraj, nawet sama nie wiem kiedy. Dawno nie czytało mi się romansu historycznego tak płynnie, niemal bez przestojów. Bez zaglądania na koniec, bez wertowania kartek w trakcie czytania. W równym tempie, interesująco i ciekawie. Książka jest dobrze napisana, a więc przyjemna w czytaniu.
A tematyka?
Mnie zwaliła niemal na pierwszych stronach. Tam właśnie bohaterka, na wieczorze kawalerskim, podawana jest w formie deseru. Coś tam na niej leży, bita śmietana, owoce i inne cuda, które oczywiście bardzo interesują panów, na tyle mocno, że zostawiają wynajęte gromadnie kurtyzany i czerpią przyjemność wielką z oglądania i smakowania. Pikanterii dodaje fakt, że niedoszły pan młodym jutro stanie na ślubnym kobiercu z kuzynką bohaterki. Ale kto by przejmował się takimi drobiazgami. Wśród rozemocjonowanego tłumu znajduje się jedna osoba, która, choć sama przyznaje, nie żyje w celibacie, jednak zaskoczona jest panującą lekkością obyczajów. Mężczyzna przystojny, dostojny i bardzo poważny. Martin - dawny kilkudniowy przyjaciel Juliany, jak się stosunkowo szybko okazuje.
On jest obarczony siódemką przyrodniego rodzeństwa, bardzo zróżnicowanego wiekowo i z problemami wszelakimi. Dojrzały nawet nie wiekowo, ale poglądowo i emocjonalnie. Patrzący na świat z perspektywy nie tylko czubka własnego nosa. Szukający żony, głównie do pomocy z dziećmi, ale nie tylko.
Ona próbuje życia, czy niekiedy czerpie je całą sobą. Z nudy. Z chęci budowan...