Solo

Ociemniały stuletni Ulrich, siedząc samotnie w fotelu, snuje opowieść o swoim długim życiu. Podróżuje we wspomnieniach, płynnie przekraczając granice czasu i przestrzeni. Jak w kalejdoskopie zmieniają się obrazy z Bułgarii, Gruzji, Niemiec i USA, a wraz z nimi przypływają wspomnienia - burzliwa polityka, niespełniona miłość do muzyki, utracone uczucie, pasja do chemii. Zanim stracił wzrok, przeczytał w jakimś piśmie o papugach mówiących językiem wymarłego plemienia. Językoznawcom nie udało się jednak zapisać drogocennego narzecza – wyczerpane przeżyciami ptaki zmarły. Starzec czuje, że tak jak one nosi w sobie szczątki dziedzictwa czasu, lecz zanadto ucierpiał, żeby je komuś przekazać. W samotności przygląda się swemu życiu, którego wspomnienie jest jedynym dowodem istnienia.
Książka jest laureatką Commonwealth Writers' Prize.
"Przedziwna książka. I poetycka, i brutalna, pełna metafizyki jak z traktatu filozoficznego i kontemplująca banał ludzkiej egzystencji. Wzniosłość miesza się tu z prozą życia, poszukiwanie absolutu i wielkości kończy się przejmującym doświadczeniem klęski i daremności istnienia - objawieniem, który daje spokój. Precyzyjny styl Dasgupty nabiera gwałtowności i rozmachu niczym porywający utwór muzyczny. Kolejne etiudy przenoszą akcję z Sofii do Berlina, z Gruzji do Stanów Zjednoczonych, brawurowo wirując między światami. Wyobraźnia Dasgupty nie zna żadnych granic".
Małgorzata Rejmer
"'Poszczęściło nam się z tą Bułgarią - powiedziała Jelizawieta. - Mamy najlepszy na świecie jogurt i najpiękniejsze krajobrazy'.
To prawda! Niemniej Solo nie jest książką o Bułgarii, tej znanej z przewodników czy ze wspomnień rodziców z wakacji w Złotych Piaskach. Miejscami nawet trudno powiedzieć, że to jest książka o Bułgarii. Dasgupta z dokładnością historyka, ale też swobodą powieściopisarza maluje nieco mroczną, ale przeważnie prawdziwą powojenną Bułgarię, zaskakując nas tablicą Mendelejewa, skrzypcami i muzyką cygańską w tle".
Mladen Petrov
"Fascynująca książka (...). Przyprawia o zawrót głowy, niosąc czytelnika galopem przez manowce europejskiej historii. Stylistycznie wyrafinowana i niezapomniana w sposobie, w jaki mówi o człowieczeństwie. Nuci melodie życia wiedzionego solo, splatając je w dysharmonijną symfonię kondycji ludzkiej (.). To ten rodzaj 'filharmonicznej' powieści, który przypomina nam, że zawsze będziemy potrzebować niezwykłych opowieści o zwykłym ludzkim życiu".
"The Guardian"
"Swoją wyjątkową, zadziwiającą powieścią Solo Rana Dasgupta potwierdza miano najbardziej zaskakującego i oryginalnego hinduskiego pisarza młodego pokolenia".
Salman Rushdie
"Tylko najbardziej utalentowani pisarze, jak Gabriel García Márquez czy Jonathan Safran Foer, potrafią utrzymać równowagę między rzeczywistym i nierzeczywistym. Do tego wyborowego towarzystwa dołączył teraz Rana Dasgupta. Pisarz doskonale sobie radzi z realizmem magicznym. Jego powieść jest znakomita".
Andrew Staffell, "Time Out" (London)
"Cóż to za przyjemność znaleźć pisarza niezepsutego jeszcze przez XXI wiek! (…) To bardzo ważny utwór".
"The Australian"
"Solo to pełen niuansów popis wirtuoza".
"Scotland on Sunday"