Opinia na temat książki Styczniowa letnia noc

A może by tak rzucić wszystko i polecieć do Nowej Zelandii?

Zuza żyje w wieloletnim, wypalonym związku, pracuje w korpo i wynajmuje małe mieszkanko w szarym Wrocławiu. Gdy narzeczony zrywa zaręczyny, dziewczyna pod wpływem impulsu wyrusza do Nowej Zelandii, by tak jak jej przyjaciółka pracować jako opiekunka do dzieci. Postanawia przez trzy miesiące korzystać z życia, zwiedzać i dobrze się bawić, w czym pomaga jej przystojny Simon. Para zawiera ze sobą specyficzny układ…

Debiut Miki Modrzyńskiej to przede wszystkim bardzo gorąca historia! I nie mówię tu tylko o nowozelandzkim słońcu, ale głównie o relacji między Zuzą a Simonem. Zamiast typowego romansu z zalotnymi spojrzeniami, niedopowiedzeniami i podchodami od razu jesteśmy w rzucani w wir namiętnej akcji. Spotkania i rozmowy tej pary są dynamiczne, pełne humoru i podtekstów, ale przy tym bardzo naturalne. Zuza dzięki chłopakowi na nowo odzyskuje pewność siebie i uczy się wychodzić ze swojej strefy komfortu. Próbuje być bardziej spontaniczna niż kontrolująca, przez co stała mi się bliska bo sama mam z tym problem.

Zazdrościłam bohaterom randek w tych przepięknie opisywanych przez autorkę plażach i lasach, bez problemu mogłam wyobrazić sobie widoki i klimat panujący na Antypodach. W książce widać zachwyt Miki Modrzyńskiej nad Nową Zelandią, przez co sama sprawdzałam co chwilę w Internecie nazwy drzew czy ptaków, szczególnie niebieskiego kurczaka!

Jedyne co mogę zarzucić tej historii, to że postacie drugoplanowe zostały potraktowane po macoszemu. Mimo wszystko zakochałam się w „Styczniowej letniej nocy”, humorze i lekkim stylu autorki, a przede wszystkim zapragnęłam odwiedzić Nową Zelandię!