Opinia na temat książki Świat Zofii

Pierwszy raz "Świat Zofii" przeczytałem 10 lat temu (wiem, że zabrzmi to trywialnie, ale jak ten czas leci!), w wakacje po zakończeniu podstawówki. Pamiętam, że książka wywarła wtedy na mnie duże wrażenie - ot, taki książkowy Matrix. Oceniałem ją wtedy bardzo wysoko. Niedawno przypomniałem sobie o tym tytule i postanowiłem odkurzyć swoją zaśniedziałą już nieco znajomość historii filozofii.Tym razem lektura wydała mi się toporna. Nie wiem dlaczego. Może po zajęciach z myśli filozoficznej na studiach, ta część książki, która stanowi jej znakomitą większość, traci na odkrywczości i świeżości. A może to ja się zmieniłem i wypracowałem swoją własną filozofię, głuchą na dorobek wieków? Może wpływ na to miał kiepski styl, niezdarnie maskujący fakt, że ta książka naprawdę JEST podręcznikiem (wyraźne rozdzielenie fabuły od części podręcznikowej, tytuły rozdziałów, a w końcu indeks wprost na to wskazują), przez co "dialogi" to głównie napakowane faktami monologi przerywane krótkimi "dlaczego", "rozwiń", "wyjaśnij". Warstwa fabularna istnieje, ale stanowi jedynie pretekst do wbijania faktów.Jednak nawet podczas drugiego obcowania z tą pozycją odnalazłem coś interesującego, dziwiłem się różnicom kulturowym i norweskiemu stylowi życia.Wiem, że cały ten komentarz brzmi dość pejoratywnie, ale nie było to moim zamiarem. Książka adresowana jest do dzieci i nastolatków, a dobrze pamiętam, że w tym wieku podobała mi się bardzo. To teraz z niej wyrosłem, co wcale nie znaczy, że dla swojej grupy docelowej "Świat Zofii" będzie zawodem.