Opinia na temat książki Światu nie mamy czego zazdrościć

To była moja pierwsza książka o Korei Północnej, wróciłam do niej po kilku latach, choć bardzo rzadko czytam książkę dwukrotnie.
To jest pozycja, która spośród wszystkich przeczytanych reportaży najbardziej zapadła mi w serce i pamięć i ze względu na temat, i formę podania. Otwierałam ze zdziwienia oczy czytając o łagrach gorszych inż obozy koncentracyjne, o KLĘSCE GŁODU, w wyniku której zginęło pod koniec XX wieku ponad 2 000 000 ( słownie: dwa miliony! ) obywateli, o inwigilacji, zniewoleniu, kulcie jednostki tak rozdmuchanym, jak w żadnym innym kraju na świecie. Niewiarygodnie ciężko żyło się w tym kraju. Po przeczytaniu książki dopadły mnie wyrzuty sumienia i bardziej zaczęłam przejmować się tym, by żywność z mojej lodówki się bezsensownie nie marnowała. Oni tam jedzą z głodu trawę i korę drzew, a u mnie wybrzydza się, że szyneczka się znudziła! Wiem, Koreańczykom tym nie pomogłam, ale poprawiłam sobie trochę samopoczucie.
Autorce nie dane było wszystkich rewelacji na temat tajemniczego, zamkniętego kraju sprawdzić naocznie, dziennikarze nie mieli bowiem wstępu do Korei Północnej, a jeśli już, to nie mogli się sami po kraju poruszać. Wpadła więc na pomysł i przeprowadziła wywiady z uciekinierami z Północy, którzy osiedlili się w Seulu. Powstał wstrząsający obraz kraju, w którego istnienie trudno uwierzyć.
Jeśli ktoś nie jest miłośnikiem reportaży i chciałby przeczytać tyko jeden jedyny, bardzo zachęcam - niech wybierze „Światu nie mamy czego zazdrościć". Mnóstwo przeżyć i mocne wrażenia.